Cobalt Chloride

Reverchon [41]

۰٫۰۵-۱۰

SAS

CO2

Zinc Oxide

Reverchon [42]

۰٫۲۵-۱٫۲

SAS

CO2

Amoxicillin

Tschernjaew [43]

۱۰۰>

GAS

CO2

Ascorbic Acid

فصل دوممروری بر تحقیقات گذشته
مروری بر کارهای انجام شده
توانایی سیال فوق بحرانی جهت اتصال مواد جامد اولین بار توسط هانگ و هوگرات[۲۲] در حدود یک قرن پیش مشخص شده است. تا سال ۱۹۸۴ در هیچ مرجعی کاربرد سیال فوق بحرانی جهت تولید ریز ذرات ارائه نشده است تا اینکه کروکونیس و همکارانش نتایج خوبی جهت هسته زایی و سایر مواد ثبت نموده ­اند. از جمله مطالعات انجام شده می­توان به کاهش اندازه ذرات مواد دارویی و موادی که نسبت به فرآیندهای دما بالا حساسیت دارند اشاره داشت.
در سال۱۹۵۴ آقای فرانسیس[۲۳] ایده­ اولیه­ استفاده از فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی را برای رسوب زدایی مطرح کرد. او این کار را با بهره گرفتن از دی اکسید­کربن­ فوق بحرانی ارائه کرد. با مطالعه­ اختراع های ارائه شده در این زمینه مشاهده می­ شود که حداقل در هفت اختراع، از گاز دی اکسید­کربن به عنوان سیال فوق بحرانی استفاده شده است]۴۴[.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

در سال های ۱۹۸۵ و ۱۹۸۸ آقایان چوگ[۲۴] و همکاران از یک ضد حلال گازی برای کاهش دمای بحرانی و حلالیت یک پلیمر خاص و افزایش غلظت آن استفاده کردند]۴۵،۴۶[.
در سال ۱۹۸۸ آقایان اسمیت[۲۵] و همکارانش یک روش جدید در فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی ارائه دادند. در این روش ماده جامد به خوبی در داخل محلول حمل کننده حل می­ شود سپس در داخل حجم مناسبی از ضد حلال تزریق می­ شود تا ماده جامد مجدد کریستالیزه شده و بدست آید. در این فرایند تزریق محلول به داخل ضد حلال منجر به افزایش قابل توجه نسبت به ضد حلال و محلول مایع می­ شود. در نتیجه این امر تماس، اختلاط و نفوذ بسیار سریع­تر اتفاق می­افتد و جامد کریستال شده در اندازه­ های کوچکتری به دست می ­آید. اگر تماس در سرعت­های پایین­تر اتفاق افتد سایز ذرات به دست آمده بزرگتر می­ شود. این اختراع در واقع اصول ASES را مبنا قرار داده است، با این تفاوت که هیچگونه سیستم خاصی برای تزریق مایع ارائه نداده است. سایر به دست آمده ذرات از این روش ۵ الی ۱۰ میکرومتراست]۴۷[.
در سال ۱۹۸۹ آقایان گالاگر[۲۶] و همکارانش بررسی کردند که سرعت اضافه کردن گاز ضد حلال باعث تغییر در مورفولوژی کریستال­های ساخته شده می­ شود. همچنین این سرعت بر روی اندازه و نحوه توزیع ذرات هم مؤثراست]۴۸[.
درسال ۱۹۹۱ آقایان فیشر[۲۷] و همکارانش فرآیندی را معرفی کردند که تحت آن محلول حاوی ماده حل شونده است و یک مایع دیگر به عنوان حمل کننده باعث تماس سیال فوق بحرانی با محلول می­ شود. در نتیجه­ این فرایند ذرات در حد میکرو و با شکل کروی به دست می ­آید. در این روش، راه­های مختلفی برای تماس سیال فوق بحرانی با محلول ارائه شده است]۴۹[.
در سال ۱۹۹۱ فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی اولین بار جهت کریستالیزاسیون مجدد مواد منفجره نظیر نیتروگانیدین[۲۸] توسط کروکونیس و همکارانش مورد استفاده قرار گرفت]۵۰[.در سال ۱۹۹۱ کروکونیس و همکارانش روشی را برای کریستال­سازی مجدد مواد جامد به وسیله تکنیک جدیدی ارائه کردند. در واقع تکنیک بکار برده شده همان فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی است با این تغییرات که به آنها در ادامه اشاره خواهد شد. در زمان این دانشمندان، سیال فوق بحرانی برای فرایند انبساط سریع محلول فوق بحرانی بررسی شده بود و از فرایند انبساط سریع محلول فوق بحرانی برای هسته زایی استفاده می­شد. اما ایراد این روش آن بود که جامد مورد نظر برای اینکه مجدد کریستال شود بایستی در سیال فوق بحرانی هم قابل حل باشد.اما در فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی سیال فوق بحرانی به عنوان ضد حلال استفاده می­ شود و با این ایده این مشکل که ماده جامد مورد نظر حتماً باید در سیال فوق بحرانی حل شود رفع می­ شود.همچنین فرایند ترسیب بوسیله ضد حلال فوق بحرانی این امکان را فراهم می­ کند تا سیال فوق بحرانی در مایعات معدنی هم حل شود و قدرت حلالیت پذیری آنها را کاهش داده تا فرایند رسوب گذاری انجام شود.
در واقع سیالات فوق بحرانی وارد یک محفظه حاوی یک حلال آلی می­شوند. این حلال حاوی ماده جامدی است که باید کریستالیزه شود. سیال فوق بحرانی یک اختلاط و انبساط همزمان در محلول ایجاد می­ کند. انبساط محلول باعث کاهش قدرت حلالیت حلال اولیه می­ شود و هسته زایی و در پی آن رسوب گذاری آغاز می­ شود]۵۰[.
در سال ۱۹۹۲ یکی دیگر از ویژگی­­های این روش که استفاده­ آن برای مواد منفجره و خطرناک است به صورت اختراع معرفی شد]۵۱[.
در سال ۱۹۹۲ آقایان دیبینیتی[۲۹] و همکارانش فرآیندی را ثبت کردند که هدف آن تولید ذرات پروتئین بود. این فرایند بر مبنای ASES است. یک محلول حاوی پروتئین تماس برقرار می­ کند. سایر ذرات به دست آمده ۱ تا ۵ میکرون است]۵۲[.
در سال ۱۹۹۴ محققان دانشگاه بردفورد [۳۰]روشی را ارائه داده است که هدف آن تولید ذرات بسیار ریز تحت فرایند SEDS است که در قبل این مورد توضیح داده شده است]۵۳[.
در سال ۱۹۹۶ آقای پالادو[۳۱] و همکارانش فرآیندی را طراحی کردند تا ذرات نانو، در شکل کروی را تولید کنند. این ذرات از مواد پلیمری و بیولوژیک تولید می­ شود. این ذرات کروی به عنوان حامل داروها در بدن مورد استفاده قرار می­گیرند به عنوان مثال لاکتوز حلالیت بسیار کمی در حلال­های آلی معمول دارد. اما به خوبی در آب حل می­ شود در حالی که آب در سیال فوق بحرانی غیر­قابل حل است همین مشکل برای پروتئین­ها هم مطرح است.
اگرچه تولید محلول­های پروتئین در حلال­های آلی قابل انجام است اما این امر به طور کلی نامطلوب است زیرا این احتمال وجود دارد که ماهیت پروتئین عوض شود.
این روش بسیار شبیه فرایند قبلی است همانطور که در شکل (۲-۱) نشان داده شده است. این فرایند به مبنای یک نازل پایه منفذ هم محور است.

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...