کورکی، محجوب، و نسرین شیخ (۱۳۸۵)در مقاله به “بررسی عوامل تاثیرگذار بر عدم گرایش به نگارش مقالات علمی از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی همدان” پرداخت و با مطالعه توصیفی – مقطعی به صورت سرشماری و مراجعه به ۲۶۰ نفر و بهره­ گیری از پرسسشنامه، نشان داد مشغله زیاد در امور آموزشی، دشواری انجام پروژه­ های اصیل پژوهشی و گزارش نتایج به صورت مقاله، طولانی بودن زمان ارائه تا چاپ مقالات در مجلات علمی، و نداشتن تسلط کافی به زبان انگلیسی به ترتیب با میانگین ۸۹/۳ ،۸۸/۳ ،۸۴/۳،۸۳/۳ بیش ترین تاثیر را داشتند.

گدازگر و علی زاده اقدم (۱۳۸۵)در پژوهشی با عنوان “مطالعه عوامل مؤثر بر تولید علم در بین اعضای هیات علمی دانشگاه­ها (نمونه موردی مطالعه: اعضای هیات علمی دانشگاه تبریز)” ‌به این نتیجه رسیدند که اعضای هیات علمی مرد نسبت به زنان مشارکت بیش تری در تولید علمی دانشگاه دارند. همچنین نتایج نشان داد که با بالا رفتن مرتبه علمی اعضای هیات علمی تولید علمی آن­ها افزایش می­یابد. اعضای هیات علمی با وضعیت استخدامی رسمی – قطعی نسبت به آزمایشی­ها و آزمایشی­ها نسبت به پیمانی­ها تولید علمی بیش­تری دارند. وجود دانشجویان تحصیلات تکمیلی نیز از عوامل تاثیرگذار بر تولید علمی گروه ­های آموزشی است. تولید علمی اعضای هیات علمی علوم پایه نقش بیش­تری در تولید علم نسبت به رشته­ های فنی و کشاورزی و علوم انسانی دارند همچنین نتایج این پژوهش نشان داد که اعضای هیات علمی پیمانی و بعد از آن اعضای هیات علمی رسمی- آزمایشی نسبت به رسمی – قطعی ها از امنیت و تضمین شغلی کم تری برخوردارند و این خود یکی از عوامل تاثیر گذار بر تولید علمی آن ها است.

رسول آبادی (۱۳۸۶)دریک مطالعه توصیفی – تحلیلی با عنوان “بررسی میزان آشنایی اعضای هیات علمی و مدرسین دانشگاه علوم پزشکی کردستان با شیوه ­های جست و جوی اطلاعات در اینترنت و رابطه آن در فعالیت­های علمی و پژوهشی آنان” پرداخت و با جمع‌ آوری اطلاعات از ۱۴۰ نفر نشان داد که ۷/۵۸ درصد ار جامعه مورد مطالعه با راهبردهای جست و جو آشنا نبوده و ۲/۴۲ درصد اصلا آن را به کار نمی­برند. ۴۴ درصد قادر به بازیابی اطلاعات مورد نیاز خود به میزان زیاد و خیلی زیاد هستند و ۶/۷۷ درصد در مجلات خارجی و ۲۸ درصد در مجلات داخلی مقاله ای ندارند. ۶۲ درصد هیچ تالیف و ترجمه ای و ۳۴ درصد اصلاً طرح تحقیقاتی نداشته اند.

سلیمانی (۱۳۸۷)در پژوهشی تحت عنوان عوامل مؤثر بر تولیدات علمی اعضای هیات علمی واحدهای منطقه هشت دانشگاه آزاد پرداخت. بر اساس یافته تحقیق وی از میان تولیدات علمی، مقالات چاپ شده در مجلات علمی، بیش ترین درصد و اختراعات ثبت شده، کم ترین درصد را به خود اختصاص داده‌اند. علاوه بر این ازمیان گروه ­های ششگانه، گروه علوم پایه بیش­ترین و گروه هنر کم­ترین سهم را در تولیدات علمی داشته اند. اما از میان عوامل سازمانی، تنها مهارت­ های اطلاعاتی و ارتباطات علمی در میزان تولیدات علمی مؤثر بوده اند، به طوری که خدمات رفاهی، امکانات و تجهیزات پژوهشی و نحوه مدیریت دانشگاه هیچ تاثیری روی حجم تولیدات علمی نداشته اند. بر اساس یافته­ ها، مجلات علمی و کتاب­های تخصصی بیش تر از سایر ابزارها برای کسب اطلاعات علمی مورد استفاده قرار گرفته اند.

کریمیان (۱۳۸۷)در پایان نامه خود به بررسی موانع فعالیت­های تحقیقاتی در دانشگاه از دیدگاه اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی شیراز پرداخت. او با انتخاب یک نمونه ۲۲۷ نفری به شیوه تصادفی و طراحی پرسشنامه و جمع‌ آوری اطلاعات، دریافت که مطابق آزمون­های تحلیل واریانس متغیر، شاخص لامبدای ویکلز آزمونT تک نمونه ای، T ‌گروه‌های مستقل در آزمون تعقیبی توکی موانع مالی بیش ترین و موانع سیاسی کم ترین میانگین را به خود اختصاص می­ دهند، اما نگرش اعضای هیات علمی ‌در مورد موانع یادشده بر میزان تحقیقات تاثیری نداشت. البته بین دیدگاه اعضای هیات علمی به تفکیک جنسیت، مرتبه علمی، رشته تحصیلی، دانشکده و مسئولان اجرایی تفاوت معناداری وجود داشت و ‌در مورد سابقه خدمت تفاوت معناداری مشاهده نشد.

حجازی و بهروان (۱۳۸۸)در مقاله ای تحت عنوان “بررسی رابطه بین عوامل فردی و سازمانی با بهره وری پژوهشی اعضای هیات علمی کشاورزی مورد مطالعه: دانشکده های کشاورزی استان تهران” ‌به این نتیجه رسیدند که در پردیس کشاورزی و منابع طبیعی و پردیس ابوریحان دانشگاه تهران از بین عوامل فردی، رتبه علمی و اعتماد به نفس و از بین عوامل سازمانی، مدیریت مشارکتی، رابطه معنی داری در سطح یک درصد با بهره وری پژوهشی اعضای هیات علمی داشتند. در دانشکده کشاورزی تربیت مدرس هیج رابطه معنی داری بین عوامل فردی و بهره وری پژوهشی مشاهده نگردید. ولی از بین عوامل سازمانی، اهداف روشن پژوهش و نظام مشاوره، دارای رابطه معنی دار در سطح یک درصد بودند. تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیر های نظام مشاوره، انگیزه و شبکه ارتباطی با همکاران، حدود ۸/۶۲ درصد تغییرات بهره وری پژوهشی اعضای هیات علمی را در دانشکده های مذکور تبیین می کند.