• • نقش­ها و مسئوليت­های مورد نياز برای دستيابی به اهداف مشترك بهتر درك گردیده و از این بابت موانع بين بخشی كاهش یابد.

  ( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

• قابليت­های سازمانی درك شده و قيود منابع قبل از عمل ایجاد گردد.

• تعریف و هدف گذاری برای اینكه فعاليت­های ویژه در یك سيستم چگونه باید عمل نمایند.

• سيستم بر پایه اندازه گيری­ها و ارزیابی­هایش به صورت مستمر بهبود یابد.

اصل ششم: بهبود مستمر^[6]
بهبود مستمر عملكرد سراسری سازمان باید یك هدف پایدار برای آن سازمان باشد. در این حالت قابليت سازمانی بهبود یافته، مزیت عملكردی هر سازمان خواهد گردید و همترازی فعاليت­های بهبود در تمامی سطوح سازمان به منظور تصميم­گيری راهبردی ایجاد خواهد گردید و در نهایت با اصل قراردادن بهبود مستمر در سازمان انعطاف برای واكنش در برابر فرصت­ها پدید خواهد آمد.
بكارگيری اصل بهبود مستمر در سازمان عموما باعث می گردد كه:

• یك رویكرد جامع و سازگار در تمام سازمان برای بهبود مستمر عملكرد بكارگرفته شود.

• منابع انسانی آشنا به روش­ها و ابزار بهبود مستمر تامين گردد.

• بهبود مستمر در محصولات، فرایندها و سيستم­ها یك هدف مشترك برای یكایك كاركنان سازمان تعریف گردد.

• مقاصدی برای هدایت و اقداماتی برای ردگيری بهبود مستمر ایجاد گردد.

• بهبود­های صورت گرفته، تشخيص داده شده و تصدیق گردند.

اصل هفتم: تصميم گيری بر مبنای واقعيت ها ^[7]
در هر سازمان تصميمات موثر بر مبنای تجزیه و تحليل داده ­ها و و توليد اطلاعات ميسر است. تصميمات آگاهانه، افزایش توانایی برای اثبات اثربخشی تصميمات گذشته بر مبنای مراجع و سوابق واقعی و همچنين افزایش توانایی برای بازنگری، به چالش كشيدن و تغيير عقاید و تصميمات از جمله مزایای بكارگيری اصل تصميم­گيری بر مبنای واقعيت­ها است.
بكارگيری اصل تصميم­گيری بر مبنای واقعيت­ها در سازمان عموما باعث می­گردد كه:

• از كفایت و دقت داده ­ها و اطلاعات اطمينان حاصل گردد.

• داده ­ها برای كسانی كه به آنها نياز دارند در دسترس باشد.

• داده ­ها و اطلاعات با بهره گرفتن از روش­های معتبر تجزیه و تحليل شوند.

• تصميم­گيری و اقدامات اجرایی بر مبنای تجزیه و تحليل واقعی در كنار تجارب و بصيرت صورت پذیرد.

اصل هشتم: ارتباط سودمند و دوطرفه با تامين كنندگان^[8]
سازمان و تامين­كنندگان آن به یكدیگر وابسته هستند و رابطه سودمند و دو طرفه، توانایی هر دو را برای ایجاد ارزش افزایش می­دهد. افزایش توانایی ایجاد ارزش برای هر دو طرف در نتيجه انعطاف و سرعت در پاسخگویی به تغييرات بازار یا نيازها و انتظارت مشتریان ایجاد می­گردد و باعث بهينه نمودن هزینه­ها و منابع خواهد گردید.
بكارگيری اصل ارتباط سودمند و دوطرفه با تامين كنندگان در سازمان عموما باعث می گردد كه:

• ارتباطی متوازن بين ملاحظات كوتاه مدت و بلند مدت ایجاد گردد.

• تخصص­ها و منابع بين یكدیگر به اشتراك گذاشته شود.

• تامين­كنندگان كليدی شناسایی و انتخاب گردند.

• ارتباطات شفاف و آشكار بر قرارگردد.

• اطلاعات و طرح­های آینده به اشتراك گذاشته شود.

• تشریك مساعی در توسعه و بهبود فعاليت­ها صورت گيرد.

• تامين كنندگان برای تشخيص بهبودها و موفقيت­ها تشویق شده و دلگرم گردند.

در پیاده­سازی مدیریت کیفیت باید بر شش مفهوم اصلی متمرکز شویم:

• مدیریت متعهد^[9] و شریک در کار برای فراهم آوردن حمایت­های بلندمدت و از بالا به پاییم در سازمان.

• تمرکز پایدار بر مشتریان داخلی و خارجی .

• استفاده­ی موثر و فراگیر در نیروی کار.

• بهبود مستمر^[10] در کار و فرآیندهای تولید.

• رفتار با تامین­کنندگان همانند رفتار با شرکاء.

• استقرار سیستم سنجش عملکرد فعالیت­ها.

این مفاهیم روشی عالی برای بنا نهادن یک حرفه و تجارت معرفی می­ کنند (جعفری و دیگران، 1388).

تخصیص منابع

مسائل تخصیص منابع به دلیل محدود بودن منابع و نامحدود بودن نیازهای جامعه مطرح می­ شود. منابع مهمترین ابزار اجرای استراتژی­ های سازمان به شمار می روند، لذا تخصیص بهینه­ آن می ­تواند در موفقیت سازمان در اهداف بلندمدت سهم ویژه­ای داشته باشد (Ross,1999). تخصیص منابع از دیرباز یه صورت سنتی انجام می­شده که این باعث عدم رعایت عدالت به دلیل علمی نبودن روش می­ شود. لذا انجام کار به روشی علمی می ­تواند این مشکلات را برطرف کند (جعفری و دیگران، 1390).
تمركز منابع در جهت تحقق فرصت اصلي، سرمنشأ مزيت استراتژيك است. اين رويكرد تقسيم يكسان منابع ارزشمند و محدود سازمان برروي گزينه­هاي اصلي و فرعي را نهي كرده و بين اين دو انتخاب انجام مي­دهد. به اين ترتيب نتايج كار به ازاي منابع مصرفي افزايش يافته و مزيت رقابتي حاصل مي­شود. در مجموع تخصيص منابع سازمان برروي گزينه­هاي اصلي، هزينة فرصت سازمان را به حداقل ممكن (صفر ) نزديك كرده و آن را نسبت به رقبا ممتاز خواهد كرد (غفاریان و کیانی، 1384).