1. – دکتر عبدالحسین شیروی، همان منبع، ص ۱۱٫ ↑

    1. – همان منبع، ص۱۱٫ ↑

    1. – همان منبع، ص ۱۲٫ ↑

    1. – همان منبع، ص ۱۳٫ ↑

    1. – Turnkey ↑

    1. – Buy Back. ↑

    1. – International Monetary, Fund, Annual Report, Washington D.V. Issn press 1991, UNCITERAL. OP. Cit. p.92 . ↑

    1. – مراحل عقد قرارداد بیع متقابل از قرار ذیل است: در قراردادهای بیع متقابل با موضوع گاز و نفت باید مراحل زیر طی شود تا قرارداد امضا گردد:

        1. بررسی و تهیه گزارش فنی طرحهای ارائه شده.

        1. تصویب طرحهای ارائه شده توسط هیئت مدیره شرکت ملی نفت ایران.

        1. تهیه گزارش توجیه فنی- اقتصادی طرح و ارائه آن به سازمان مدیریت و برنامه ریزی، دولت، مجلس شورای اسلامی(جهت درج در قانون بودجه و یا قانون برنامه ۵ ساله)، برگزاری همایش‌های داخلی و بین‌المللی.

        1. برگزاری مناقصات بین‌المللی.

        1. دریافت پیشنهادات فنی و ارسال جهت ارزیابی به کمیته‌های فنی شامل کارشناسان فنی- مدیریتی و شرکت‌های تولیدی صنعتی.

        1. رسیدگی به امور مالی و تهیه گزارش تلفیقی مالی و فنی.

        1. مذاکرات مالی، فنی و حقوقی با شرکت پیمانکاری که در مناقصه برنده شده است که اغلب موارد با شرکت‌های اول و دوم به دلیل ایجاد رقابت انجام می‌گیرد.

        1. بررسی و تصویب گزارش کمیسیون معاملات توسط هیات مدیره شرکت ملی نفت ایران.

          1. طرح موارد مذکور در بالا در کمیسیون منتخب ریاست جمهوری که شامل نماینده ریاست جمهور، سه نفر از نمایندگان مجلس شورای اسلامی، نمایندگان مشخص شده برای این منظور، معاونین وزارتخانه‌های امور اقتصاد و دارایی، امور خارجه، نفت و نماینده سازمان مدیریت و برنامه ریزی می‌باشد.

        1. ارسال گزارشات فنی- اقتصادی جهت تصویب شورای عالی اقتصاد.

        1. ارسال قرارداد جهت بررسی و تصویب بخش‌های مالی به بانک مرکزی و اخذ مصوبات لازم.

      1. ارسال مراحل مختلف گزارشات جهت تصویب عقد قرارداد به مقام محترم ریاست جمهور.

      ↑

    1. – دکتر محمدرضا صابر، همان منبع، ص ۱۱۵٫ ↑

    1. – برای نمونه ر.ک به: پیوستهای پایان نامه، نمونه قراردادها. ↑

    1. – دکتر محمدرضا صابر، همان منبع، ص ۱۳۰٫ ↑

    1. – دکتر عبدالحسین شیروی، دکتر سید نصرالله ابراهیمی، مجتبی اصغریان، اکتشاف و توسعه میادین نفتی ایران از طریق قراردادهای بیع متقابل، مجله حقوقی بین‌المللی، نشریه مرکز امور حقوقی بین‌المللی ریاست جمهوری، شماره ۴۱، ۱۳۸۸، صص ۲۶۲ تا ۲۴۳٫ ↑

    1. – Concessionary Contract. ↑

    1. – دکتر مسعود امانی، حقوق قراردادهای بین‌المللی نفت، انتشارات دانشگاه امام صادق(ع)، چاپ اول، ۱۳۸۹، ص ۹۳٫ ↑

    1. – Production Sharing Agreements. ↑

    1. – دکتر مسعود امانی، همان منبع، ص ۱۰۲٫ ↑

    1. – دکتر محمدرضا صابر، همان منبع، ص ۹۶٫ ↑

    1. – این معیارها جزو قواعد عمومی است و در تمام قراردادهای پیمانکاری صادق است. مطالعۀ موردی قراردادهای پیمانکاری نفت و گاز خصوصیتی ندارد بلکه به لحاظ اهمیت سیاسی و اقتصادی این قراردادها در کشور ما و مبتلا به بودن آن ها انگیزۀ اصلی انتخاب بوده است. ↑

    1. – دکتر محمدرضا صابر، همان منبع، ص ۹۶٫ ↑

    1. – Joint Venture Contract. ↑

    1. -Dr. Asghar Hendi, Joint Venture under EC Competition Law, University of Strathclyde, Law School, 1995, PhD Thesis. ↑

    1. – دکتر مسعود امانی، همان منبع، ص ۱۰۶٫ ↑

    1. – Service Contracts. ↑

    1. – دکتر مسعود امانی، همان منبع، ص ۱۰۹٫ ↑

    1. – در تقسیم بندی قراردادهای منعقد شده در صنعت نفت و گاز ایران، ابتدا قراردادهای نفتی منعقد شده پیش از انقلاب بوده؛ این قراردادها از جمله قراردادهای امتیازی بوده است که در سال ۱۹۰۱، توسط « ویلیام ناکس دارسی» از دولت ایران گرفته شد، حق انحصاری اکتشاف، استخراج و بهره برداری از نفت، گاز طبیعی، قیر و موم طبیعی و ساخت انحصاری خط لوله در تمام کشور به جز پنج استان شمالی را به خود منتقل کرد. در سال ۱۹۱۹ قرارداد نفتی میان ایران و انگلیس در قبال مستمری ماهانه به مبلغ ۱۵ هزار تومان منعقد شد. در سال ۱۹۳۳ قرارداد جدیدی میان ایران و شرکت نفت انگلیس منعقد شد که به موجب آن «شرکت نفت ایران و انگلیس» فعالیت خود را آغاز کرد. اساس قرارداد جدید همان قرارداد دارسی بود.نخستین قرارداد خرید خدمت در سال ۱۹۶۶ میان ایران و گروه فرانسوی «اراپ» منعقد گردید. در این قرارداد ایران برای اولین بار شرکت های خارجی را به عنوان مقاطعه کار به کار گرفت و خود به عنوان حاکم و کارفرما عمل کرد. قراردادهای مشارکتی هم در این دوره میان ایران و طرف های خارجی صورت گرفت، اما پس از پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹، که نگرش به سرمایه و سرمایه گذاری منفی بود و وجود دیدگاه ‌در مورد سرمایه گذاری خارجی به مراتب بدتر بود. با این دیدگاه تا سال ۱۹۸۹ جذب سرمایه خارجی در بخش بالادستی نفت صورت نگرفت و به طور عمده در صنایع پایین دستی از منابع خارجی استفاده شد. با پایان گرفتن جنگ تحمیلی و ضرورت بازسازی صنایع تخریب شده کشور، جذب سرمایه گذاری خارجی در دستور کار دولت و برنامه های توسعه قرار گرفت. محدودیت های قانونی، بودجه ای و برنامه ای و تحریم آمریکا ‌به این منجر شدند که ایران قبل از سال ۱۹۹۷ سرمایه گذاری چندانی در بخش نفت و گاز نداشته باشد. در سال ۱۹۹۷ کنسرسیومی متشکل از شرکت های توتال (فرانسه)، گاز پروم (روسیه) و پتروناس(مالزی) قراردادی به ارزش سرمایه ای دو میلیارد دلار برای توسعه میدان گاز پارس جنوبی با ایران به امضا رساندند. وجود تنش­های سیاسی ایران با جهان خارج و تحریم های اقتصادی و فرامرزی آمریکا سبب شده است هزینه­ های قراردادهای نفتی برای ایران افزایش یابد. که عوامل فوق باعث شد علاوه بر محدودیت های قانونی، اقتصادی و سیاسی که با قراردادهای بیع متقابل در ارتباط­اند، مسئله ریسک ملی نیز جدا از آن که قراردادهای نفتی در چه چارچوبی بسته شود، بر هزینه قراردادها و میزان جذب سرمایه گذاری خارجی مؤثر باشد. ↑

    1. – به سرمایه گذاری در زمینه اکتشاف، حفاری، استخراج و توسعه حوزه نفتی گفته می شود. ↑

    1. – به سرمایه گذاری در پالایشگاه ها، خطوط لوله، دفاتر بازاریابی، توزیع و فروش مواد نفتی گفته می شود. ↑

    1. – Pure Service Contracts. ↑

    1. – Risk Service Contracts. ↑

    1. – دکتر سید نصرالله ابراهیمی، اصلاح یا جایگزین قراردادهای بیع متقابل، ۰۸/۱۱/۱۳۸۴، شبکه اطلاع رسانی نفت انرژی (شانا)، گروه مصاحبه، ص ۸٫ ↑

    1. – Operating Service Contracts. ↑

    1. – دکتر محمد رضا صابر، همان منبع، ص ۱۰۹٫ ↑

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...