در گذشته واحدی بنام منابع انسانی در سازمان‌ها وجود نداشت. در حقیقت پس از انجام مطالعات هاثورن بوده که رفته رفته دانش منابع انسانی و همچنین رفتار سازمانی به دانش مدیریت و سازمان‌ها راه یافت، تا جایی که امروزه نه تنها مدیر منابع انسانی سازمان در جلسات هیئت مدیره شرکت می‌کند،بله در تصمیم گیری های مهم هیئت مدیره نیز حضور دارد و نقش مؤثر ایفا می‌کند.

این اهمیت بالا باعث می شود که ‌در مورد سلامتی و تندرستی کارکنان با دقت بیشتری تصمیم گیری شود؛ چرا که اگر افراد یک سازمان سلامتی خود را از دست بدهند یا اینکه بر اثر بیماری یا حادثه ناگهانی فوت کنند، سازمان دچار مشکلات فراوانی از بابت از دست دادن یک منبع مهم سازمانی به نام منبع انسانی می شود که ممکن است تا مدت ها نتواند فقدان آن را جبران نماید.

صرفنظر از نقش مهم منابع انسانی در پیشبرد اهداف سازمانی، تک تک افراد هر جامعه نیز در زندگی شخصی خود و برای خانواده خود بسیار مهم و ارزشمند می‌باشند؛ مثلا سرپرست خانواده ای را در نظر بگیرید که با داشتن یک شغل ساده آزاد یا یک پست سازمانی، همسر و فرزندان خود را اداره می‌کند. اگر سرپرست بر اثر بیماری یا حادثه دچار عارضه ای شود یا مثلاً از کار افتاده شود و دیگر قادر به ادامه فعالیت قبلی خود

نباشد، چه کسی نیازهای مادی این خانواده را تأمین خواهد کرد؟ اگر این سرپرست در یک حادثه ناگهانی فوت کند چطور؟

از این رو در صورت فوت سرپرست خانواده، جدا از بار گران تألمات روحی و ناراحتی های سنگین ناشی از از دست دادن یک عضو مؤثر خانواده، مسائل مالی فراوانی نیز به سراغ این خانواده می‌آید.

حال اگر مادر خانواده نتواند به تنهایی از عهده این مشکلات برآید،ب ه ناچار مجبور به ازدواج مجدد خواهد شد که مشکلات این امر بر همگان آشکار است. اگر به هر دلیلی نخواهد یا نتواند ازدواج کند ممکن است برای امرار معاش مجبور به انجام اموری شود که ممکن است مشکلاتی را برای جامعه از لحاظ اخلاقی ایجاد کند؛ لذا خسارت از دست دادن سرپرست خانواده که بعضاً یک عمر گریبان گیر اعضای خانواده می شود به مراتب سنگین تر، پیچیده تر و گرانبها تر از خسارات ناشی از آتش سوزی یک انبار یا خسارت دیدن یک اتومبیل یا از بین رفتن یک محموله در هنگام حمل و نقل است. اینجا است که اهمیت خسارات در بخش اشخاص نسبت به اموال و همچنین اهمیت تأمین پوشش بیمه ای برای آن ها نسبت به بیمه های اموال نمایان می شود.برای مثال اگر سرپرست خانواده، بیمه شده یک بیمه نامه عمر باشد و فوت کند، شرکت بیمه، سرمایه قابل توجهی در اختیار ذی نفع بیمه نامه (مثلا مادر خانواده ) قرار می‌دهد.

۲-۱۰-۲ویژگی بیمه های اشخاص:

بیمه اشخاص عبارت است از نوعی بیمه نامه که در آن تعهد بیمه گر منوط و مرتبط با فوت یا حیات بیمه شده است و در اغلب بیمه نامه های عمر، درمان و حوادث نیز صادر می شود. قرارداد بیمه های اشخاص در زمره قراردادهایی نیست که در زمان بروز ضرر و زیان های مالی، یکی از طرفین متعهد به نجات طرف دیگر باشد. موضوع بیمه در بیمه نامه آتش سوزی و باربری و بیمه اشخاص کاملاً با یکدیگر متفاوت است. در بیمه نامه آتش سوزی موضوع بیمه ارزش تجاری دارد، حال آنکه در بیمه اشخاص زندگی انسان‌ها موضوع بیمه است. لذا ‌بر اساس همین دلایل اصل جبران غرامت ‌در مورد بیمه های اشخاص حاکم نیست، زیرا ارزیابی زندگی انسان‌ها

صرفاً از نظر مالی امکان ندارد. بیمه های اشخاص دو ویژگی دارند: ۱- همان گونه که از نامشان پیدا‌ است پیشامدهایی را در بر می‌گیرد که به طور مستقیم به شخص انسان مربوط می شود (مانند فوت، بازماندگی، حوادث بدنی و بیماری)؛ ۲- پیشامدهایی مورد نظر همیشه جنبه خسارتی ندارند (مانند زنده ماندن بیمه شده در پایان مدت معین). لذا از این حیث بیمه های اشخاص جنبه کاملاً مشخص دارند. بدین معنا که بیمه عمر در صورت حیات بیمه حوادث بدنی و بیمه درمان بوطور اساسی در مقابل بیمه های خسارتی قرار می گیرند . ‌بنابرین‏ حتی زمانی که پیشامد (فوت و صدمه بدنی) موجب زیان و خسارت باشد و تضمین بیمه گر را ایجاب کند باز به عنوان یک مسئله خسارتی مطرح نمی شود. با توجه به نکات ذکر شده ‌به این تعریف دست می یابیم که بیمه های اشخاص در بر گیرنده ‌بیمه‌هایی است که موضوع آن ها دادن تأمین به اشخاص علاقه مند در مقابل هزینه های احتمالی یا بار مالی ناشی از وقوع یک ریسک فردی مشخص است.

این بار مالی بین بیمه گر و بیمه گذار در زمان انعقاد قرارداد بیمه به طور مقطوع تعیین می شود.بدین معنا که این هزینه های احتمالی دور از هر گونه دلواپسی و نگرانی از برآورد آتی و حدود و میزان تعهد و پرداخت های بیمه گر ، پیشاپیش تعیین می شود.

۳-۱۰-۲خطرات مطرح در بیمه های اشخاص:

شناسایی خطرات مطرح در هر رشته بیمه ای، علاوه بر کمک به طراحی بیمه نامه های مناسب، به نحوه عملکرد مکانیزم بیمه ای نیز کمک می‌کند؛ زیرا شناسایی این خطرات باعث می شود انواع و اقسام بیمه نامه ها با پوشش های متنوع برای جبران خسارت‌های ناشی از آن خطرات، طراحی و وارد بازار شوند. این موضوع به دلیل رفع نیازهای گوناگون بیمه گذاران، افراد جامعه را به تهیه پوشش بیمه ای ترغیب و در نتیجه به رونق بازار بیمه ای کمک فراوانی می‌کند. از طرف دیگر به بیمه گران در جهت طراحی شرایط عمومی و خصوصی بیمه نامه ها و همچنین استخراج نرخ حق بیمه، با توجه به مکانیزم فوق، یاری می رساند؛ این خطرات در بیمه‎های اشخاص که آن ها را تحت پوشش قرار می‌دهد، به شرح زیر می‌باشند:

۱- بیماری: بیماری به هر وضعیت غیر عادی در بدن و روان می‌گویند که باعث ایجاد ناراحتی، سوء کارکرد یا تنش در فرد مبتلا یا افراد در ارتباط با او می شود.

۲- از کارافتادگی: از کار افتادگی کاهش یا از دست دادن توانایی انجام کار عضوی از اعضای بدن است که ناشی از حادثه یا بیماری باشد. منظور از از کار افتادگی در بیمه؛ یعنی همان Disability است. از کار افتادگی به دوسته عمده از کار افتادگی کامل و از کار افتادگی جزئی تقسیم می شود. از کار افتادگی کلی حالتی است که حداقل دو سوم(۶۶%) اعضای بدن دچار از کار افتادگی شده باشند که در چنین حالتی فرد را از کار افتاده یا از کار ا فتاده کلی می نامیم. اما از جمع اعضای آسیب دیده به ۶۶% نرسند، فرد دچار از کار افتادگی جزئی شده است. علاوه بر آن هر کدام از انواع از کار افتادگی اعم از کلی و جزئی به دو گروه موقت و دائم تقسیم می‎شوند.منظور از موقت این است که از کار افتادگی فرد، طی معالجه پزشکی بهبود یابد و فرد پس از مدتی توانایی قبلی خود را به دست آورد، اما از کار افتادگی دائم زمانی رخ می‌دهد که امیدی به بهبود وضعیت و بازیافت توانایی عضو یا اعضای آسیب دیده نباشد و همچنین پزشک معالج و نیز پزشک معتمد بیمه گر درمان عضو را تمام شده تلقی کند و یا بی اثر بداند.

۳- نقص عضو: عامه مردم از کار افتادگی و نقص عضو را یکی می پندارند، حال آنکه این دو واژه با هم متفاوت اند. تفاوت نقص عضو با از کار افتادگی به لحاظ بیمه ای در این است که عضو انسان در حالت از کار افتادگی سر جای خود باقی می ماند، اما در حالت نقص عضو، عضو مربوطه قطع شده یا تغییر شکل داده است.