• کنوانسیون مقابله با بیابانزایى : این کنوانسیون در ژوئن ۱۹۹۴ به امضا رسید، ولى بسیارى آن را از نتایج کنفرانس ریو مى دانند. هدف این کنوانسیون تقویت همکاری هاى بین المللى براى مقابله با معضلاتى چون تخریب زمین در نواحى بایر، نیمه بایر، خشک و نیمه خشک که ناشى از عوامل متعددى چون تغییرات آب و هوایى و فعالیت هاى بشرى است. این کنوانسیون راهکارهاى مفیدى را براى مدیریت زمین هاى کم محصول به کشورهایى که چنین زمین هایى دارند و نیز به کشورهاى حمایت کننده مالى ارائه مى دهد و هدف از آن ارائه چارچوبى براى همکارى کشاورزان ، ‌سازمان‌های غیر دولتى حفاظت از محیط زیست، دولت‌ها، ‌سازمان‌های بین المللى، نهادهایى که هزینه مالى طرح ها را تامین مى کنند و کشورهاى حمایت کننده مالى است و البته این کنوانسیون هیچ گونه الزام قانونى ندارد.

در کنفرانس ریو، چند نهاد به منظور رسیدگى و ترغیب اجراى دستور العمل ۲۱ و بسط آن بنا نهاده شد از مهمترین این نهادها مى توان به کمیسیون توسعه پایدار و تسهیلات جهانى در زمینه محیط زیست اشاره کرد که با برنامه محیط زیست سازمان ملل و برنامه توسعه سازمان ملل و دیگر سازمان هاى وابسته به سازمان ملل همکارى داشتند.

در کنفرانس ریو سه کنوانسیون به امضا رسید که هدف از آن ها کاهش ‍ تغییرات آب و هوا، حفظ تنوع گونه هاى گیاهى – جانورى و مقابله با بیابانزایى بود. تمامى این سه کنوانسیون مقدماتى بودند که مى بایست در آینده گسترش یابند و تقویت شوند. آن ها نسبتا به سرعت به تصویب رسیدند اما چنین به نظر مى رسد که در سال ۱۹۹۶ گسترش رژیم هاى حفظ تنوع گونه هاى گیاهى – جانورى و مقابله با بیابانزایى به نوعى با توقف رو به رو بوده اند(جکسون و همکاران، ۱۳۸۳، ۷۲).

ژوهانسبورگ

نمایندگان‌ ملت‌های‌ جهان‌ طی‌ روزهای‌ دوم‌ تا چهارم‌ سپتامبر سال‌ ۲۰۰۲ در اجلاس‌ سران‌ برای‌ توسعه‌ پایدار در ژوهانسبورگ‌ آفریقای‌ جنوبی‌ گردهم‌ آمده‌ بودند‌ تا یک‌ بار دیگر بر تعهدات‌ خود نسبت‌ به‌ توسعه‌ پایدار تاکیدکنند. در این کنفرانس شرکت کننده ها متعهد شدند‌ تا جامعه‌ جهانی‌ را به‌ گونه‌ای‌ انسانی‌، برابر و مسئول‌تر بنا کنند‌ تا در خور منزلت‌ بشری‌ برای‌ همگان‌ باشد. بیشترین‌ دستاورد اجلاس‌ ژوهانسبورگ‌، گردآوری‌ مجموعه‌ای‌ غنی‌ از مردم‌ و نظرات‌ در جستجوی‌ سازنده‌ مسیری‌ مشترک‌ به‌ سوی‌ دنیایی‌ است‌ که‌ دیدگاه‌ توسعه‌ پایدار را محترم‌ شمرده‌ و آن‌ را محقق‌ سازد. ژوهانسبورگ‌ همچنین‌ پیشرفت‌ معنی‌داری‌ را در کسب‌ اجماع‌ و مشارکت‌ جهانی‌ میان‌ همه‌ مردم‌ سیاره‌ ما تأیید کرد(میبدی، پیشین، ۶۰).

در این اجلاس اعضا بر اصول زیر تأکید نمودند:

• ما با اذعان‌ به‌ اهمیت‌ ایجاد وحدت‌ بین‌ انسان‌ها، بر ترویج‌ گفتگو و همکاری‌ بین‌ ملت‌ها و تمدن‌های‌ جهان‌، بدون‌ درنظرگرفتن‌ نوع‌ نژاد، ناتوانی‌، مذهب‌، زبان‌، فرهنگ‌ و سنت‌ آن ها تأکید می نماییم.
• ما از تمرکز اجلاس‌ ژوهانسبورگ‌ برتجزیه‌ ناپذیری‌ منزلت‌ بشری‌ استقبال‌ می‌کنیم‌ و تصمیمات‌ این‌ اجلاس‌ را ‌در مورد اهداف‌، زمان‌ بندی‌ها و مشارکت‌ها برای‌ تسریع‌ دسترسی‌ به‌ نیازهای‌ اساسی‌ چون‌ آب‌ سالم‌، بهداشت‌، مسکن‌ مناسب‌،انرژی‌، مراقبت‌های‌ بهداشتی‌، امنیت‌ غذایی‌ و حفاظت‌ از تنوع‌ زیستی‌ تأیید می‌نماییم‌. در عین‌ حال‌ با هم‌ در جهت‌ یاری‌ یکدیگر به‌ منظور برخورداری‌ از امکان‌ دسترسی‌ به‌ منابع‌ مالی‌، منافع‌ حاصل‌ از بازار، تضمین‌ ظرفیت‌ سازی‌، استفاده‌ از فناوری‌ ،توسعه‌ منابع‌ انسانی‌، تعلیم‌ و تربیت‌ و آموزش‌ برای‌ از میان‌ برداشتن‌ همیشگی‌ توسعه‌ نیافتگی‌ تلاش‌ می‌کنیم‌.
• در این‌ مورد، برای‌ مشارکت‌ در جهت‌ دستیابی‌ به‌ اهداف‌ توسعه‌ مصراً از کشورهای‌ در حال‌ توسعه‌ می‌خواهیم‌ کوشش‌های‌ جدی‌ خود را برای‌ جذب‌ کمک‌های‌ توسعه‌ای‌ رسمی‌ در سطوح‌ توافق‌ شده‌ بین‌المللی‌ معطوف‌ دارند.
• ما، نمایندگان ملت های جهان طی روزهای دوم تا چهارم سپتامبر سال ۲۰۰۲ در اجلاس سران برای توسعه پایدار در ژوهانسبورگ آفریقای جنوبی گردهم آمده ایم تا یک بار دیگر بر تعهدات خود نسبت به توسعه پایدار تأکید ورزیم.
• ما متعهد می‌شویم تا جامعه جهانی را به گونه‌ای انسانی، برابر و مسئول بنا کنیم تا در خور منزلت بشری برای همگان باشد.
• در آغاز این اجلاس، کودکان جهان با سادگی و به روشنی به ما گفتند آینده متعلق به آن ‌ها است و از این رو همه ما را به چالشی فراخواندند تا اطمینان دهیم از طریق اقدامات خود دنیایی فارغ از ذلت و تحقیر حاصل از فقر، تخریب محیط زیست و الگوهای توسعه ناپایدار را برای آن ها به ارث می گذاریم.
• به عنوان بخشی از پاسخ خود ‌به این کودکان که نماینده آینده جمعی ما هستند، همه ما که از اقصی نقاط دنیا با تجارب مختلفی از زندگی متحد شده و به طور عمیق احساس می کنیم نیازی فوری به ساختن جهان روشن تر و جدیدی از امید داریم.
• بر این اساس، بر ما فرض است که مسئولیتی جمعی را برای پیشرفت و تحکیم ارکان تقویت کننده و به هم وابسته توسعه پایدار ـ یعنی توسعه اقتصادی و توسعه اجتماعی و حفاظت از محیط زیست ـ در سطوح مختلف محلی، منطقه ای، بین‌المللی و سطوح جهانی بپذیریم.
• ما از این قاره و از طریق این برنامه عمل و بیانیه، اعلام می‌کنیم که نسبت به دیگران و جامعه بزرگتر حیات و نسبت به کودکان خود مسئولیم.
• ما با اذعان به اینکه بشریت بر سر دوراهی قرار گرفته، متحد شده ایم تا از طریق ارائه یک راه حل مشترک با تلاشی جدی به نیاز مبرم برای تهیه برنامه عملی در جهت توسعه بشری و فقرزدایی، پاسخ مثبت دهیم(جکسون و همکاران، ۱۳۸۳، ۷۱).

کنفرانس های هفت گانه کنوانسیون ملل متحد درباره تغییرات آب وهوا (UNFCCC)

اولین کنفرانس اعضا(COP-1)

اولین کنفرانس اعضای کنوانسیون درتاریخ ۲۸ مارس الی ۷ آوریل سال ۱۹۹۵ دربرلین تشکیل شد. در این اجلاس علاوه بربحث درباره آینده کنوانسیون، هیات نمایندگی کشورها توافق کردند تامحدودیت های قانونی نیز برای کاهش گازها پس از سال ۲۰۰۰ وضع کنند. ‌بنابرین‏ یک گروه کاری ویژه برای تدوین پروتکل مربوطه تشکیل شد. کنفرانس اعضا همچنین از دبیرخانه کنوانسیون درخواست کرد تا ترتیب تشکیل جلسات ارکان فرعی، توصیه تکنولوژی و علمی و اجرای پروتکل را اتخاذ کند. در این اجلاس همچنین مقر دبیرخانه کنوانسیون کشور آلمان تعیین شد. مهمترین تصمیم اولین کنفرانس اعضا این بود که یک پروتکل برای تعهدات پس از سال ۲۰۰۰ تنظیم شود تا توسط کشورهای صنعتی اجرا شود واین پروتکل ‌در سال‌ ۱۹۹۷ به امضا اعضا رسانیده شود.قرار براین شد که تعهداتی برای کشورهای درحال توسعه اعمال نشود.

دومین کنفرانس اعضا(COP-2)

دومین کنفرانس اعضا، کنوانسیون سازمان ملل درخصوص تغییرات آب وهوا(UNFCCC) درتاریخ ۸و۹ جولای سال ۱۹۹۶ درژنو تشکیل شد. در این کنفرانس اعضا اعلامیه ژنو صادر شد که نتایج ‌گروه‌های کاری IPCC را در نظرگرفته ودرخواست هدف گذاری قانونی وکاهش قابل ملاحظه درگازهای گلخانه ای رادرخواست کرد.در این کنفرانس برای اولین بار امریکا تغییر موضع داده واز اعمال محدودیت قانونی درنشر گازهای گلخانه ای حمایت کرد.