۷-۲- هدف از تأسيس انجمن صنفی روزنامه نگاران ایران

۱۷/۸/۷۵ ، یکی از از روزنامه های صبح به نقل از یک روزنامه موثق ، خبر از تأسيس یا تشکیل قریب الوقوع انجمنروزنامه نگاران ایران را داد و افزود ، اساسنامه این انجمن که برای نخستین بار پس از انقلاب، مسئولیت دفاع از حقوق روزنامه نگاران را بر عهده خواهد گرفت، توسط مدیر مسئول روزنامه های کثیر الانتشار ( غیر از دو رورنامه صبح ) تهیه شده و جزئیات آن در روزنامه های کشور منتشر شد.

به نوشته این روزنامه در ماده ۲۸ اساسنامه این انجمن ، دفاع از حقوق مادی و معنوی اعضاء در مراجع مختلف اداری و قضایی، دفاع از حیثیت شغلی در محافل بین‌المللی به عنوان نماینده روزنامه نگاران ایران، همکاری با مسئولان فرهنگی کشور در جهت تقویت بنیه مطبوعات و تحکیم موقعیت آنان و گسترش در مجامع و محافل بین‌المللی مطبوعاتی از جمله هدف های تأسيس این انجمن ذکر شده است .

اطلاعیه بعد این انجمن که، نام کامل آن در اساسنامه،” انجمن صنفی نویسندگان خبرنگاران مطبوعات” نام گرفته سه روز بعد منتشر شد و خبرنگاران و اعضای هیات تحریریه مطبوعات کشور را به مراجعه به دفتر این انجمن و ثبت نام در آن دعوت می کرد، نشان داد که عزم موسسان آن در تشکل روزنامه نگاران به ظاهر جزم است . (مقاله از نقی آقالو، رسانه ،سال هشتم، شماره چهاردهم)

به ویژه آنکه در این زمینه با نام انجمن صنفی بر اساس ماده ۱۳۱ قانون کار مصوب ۶/۱۰/۷۱ هیات وزیران به میدان آمده است . اگر چه اعضای فعال مطبوعات و رسانه های کشور کم و بیش در مرکز اطلاعات و اخبار قرار دارند و معمولا اخبار را زودتر از سایر مردم به دست می آورند ، ولی بسیاری از این اعضاء غیر از تعدادی معدود که اخبار تشکیل انجمن های صنفی و روزنامه نگاری را از ناحیه تعدادی از دست اندرکاران مطبوعات کشور به طور غیر رسمی شنیده بودند، از اعلام ناگهانی تأسيس انجمن مذکور توسط مدیران مسوول روزنامه های کثیر الانتشار بزرگ(کیهان، اطلاعات، کار وکارگر، همشهری و سلام ، ابرار ، جمهوری اسلامی، رسالت ) شگفت زده شدند. و در نتیجه احساسات متفاوتی در درونشان به وجود آمد .

قبل از اعلام تشکیل انجمن جدید، شایع بودکه تعدادی از روزنامه نگاران و دست اندرکاران مطبوعات کارهای در همین زمینه انجام داده‌اند و در حال تلاشند تا خانواده مطبوعات را به طریقی صاحب تشکیلات کنند. خبرهایی نیز از فعالیت مجدد سندیکای سابق می رسید. که در حال تجدید نظر اساسنامه و جذب اعضای جدید و انتخابات هیات مدیره جدید است، اما این اخبار ، وقایعی نبود که همگان بتوانند به طور عینی آن ها را لمس یا درک کنند . حرکت های نیمه جانی که نشان از تردید و ناتوانی و بی انگیزی مسوولان آن بود و تمامی این عوامل باعث این شده بود که در بدنه رسانه ها و مطبوعات کشور ، احساس نیاز به تشکیل انجمن جدید ، توانا و جدی به ویژه با توجه به شرایط بحرانی و سیاسی کشور ، به طور روزافزون گسترش یابد. اخبار غیر رسمی بعدی حاکی از آن بود که غیر از مدیران روزنامه های بزرگ که اقدام به تأسيس انجمن روزنامه نگاران ایران کردند ، کسانی دیگر در رده های دوم و سوم مطبوعات بودند که افکاری مشابه در سر داشتند و بخشی از کارهای اجرایی را نیز در این مورد انجام داده بودند ، اما این تلاش ها تلاش سیاسی بود و در پی تشکیل انجمن سیاسی روزنامه نگرای بودند و نه صنفی و بدین ترتیب ، برای تأسيس آن ، به دنبال اخذ مجوز از وزارت کشور بودند.(مقاله از نقی آقالو، رسانه ،سال هشتم، شماره چهاردهم)

بی تردید انجمن صنفی مذکور باید توسط روزنامه نکاران و نویسندگان فعال و حرفه ای مطبوعات تشکیل شود، اما به دلایل بیشمار از جمله عدم تبیین جایگاه روزنامه نگاری و روزنامه نگار، عدم امکان تشکیل به علت عدم وجود امکانات زمان ، مکان، سرمایه، تشتت و اختلافات در رزونامه ها به علت سیاسی بودن مدیران مسئوول و سردبیران آن ها و در نتیجه ، جدایی اجباری خبرنگاران و روزنامه نگاران شاغل در آن ها و یک سلسله دلایل مشابه و جنبی دیگر ، این امکان فقط در اختیار مدیران مسئول روزنامه ها قرار گرفت تا در فرصت و شرایط مناسب به دست آمده انجمن صنفی را تشکیل داده و آن را در کنترل خود گیرند.

یکی از اعضای هیات موسس انجمن فوق در تاریخ ۱۷/۱۰/۷۵ خبر داد که تاریخ مذکور ، ۶۰۰ روزنامه نگار و ۳۱ نشریه از سراسر کشور به عضویت آن در آمده اند. به گفته وی در اولین مجمع عمومی روزنامه نگاران هیات مدیره انجمن، از میان همکاران مطبوعاتی که کاندیدا شده باشند انتخاب می‌شوند و پس از آن انجمن فوق زیر نظر این هیات مدیره خدمات خود را به جامعه روزنامه نگاران ارائه خواهد داد. در طول ‌یک‌ماه بعداز تأسيس هیات مدیره موفق گردید انجمن را به ثبت برساند و در ادامه بعد از یک اعلان عمومی ، اساسنامه در اختیار دیگر روزنامه نگاران قرار گرفت و همان زمان ارم انجمن نیز تصویب شد. (مقاله از نقی آقالو، رسانه ،سال هشتم، شماره چهاردهم)

۸-۲- قانون سازمان نظام رسانه ای جمهوری اسلامی ایران

« قانون سازمان نظام رسانه ای جمهوری اسلامی ایران» این روزها در بین فعالان رسانه ای و روزنامه نگاران بحث های فراوانی را ایجاد ‌کرده‌است بسیاری بر این اعتقاد هستند که این قانون فضای رسانه ای را زیر سیطره دولت می‌برد از این رو بخش بزرگی از روزنامه نگاران ایران با آن مخالف هستند اما در مقابل کسانی هم هستند که این قانون را بر اساس شرایط واقعی امروز حاکم بر فضای رسانه ای ایران مفید ارزیابی می‌کنند .آنان اعتقاد دارند که باید از حداقل های موجود استفاده کرد پیش نویس قانون نظام رسانه ای که از سوی دفتر مطالعات و برنامه ریزی رسانه ها و معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی منتشر شد ، تا امروز مورد بحث و بررسی فراوانی کارشناسان و فعالان عرصه رسانه ها قرار گرفته است. این قانون بنا به ادعای کسانی که آنان را تنظیم کرده‌اند در راستای حمایت از حقوق و آزادی های مشروع رسانه های همگانی، تنظیم مناسبات و روابط حکومت، شهروندان و رونامه نگاران با یکدیگر و زمینه سازی برای حضور مؤثر و فعال روزنامه نگاران در عرصه های بین‌المللی، تنظیم شده است اما در مقابل بسیاری از فعالان رسانه ای و روزنامه نگاران بر این اعتقاد هستند که این قانون تنها موجب از بین رفتن استقلال نسبی رسانه ها می شود آنان می‌گویند که رسانه ها مسئول نظارت بر دولت هستند نه بر عکس . بنا به اعتقاد مخالفان این قانون، که این رسانه ها هستند که باید بر کار دولت نظارت کنند و باید دولت ذا مورد نقد و بررسی قرار دهند نه اینکه دولت خودش متولی نظارت بر رسانه ها شود به هر صورت سرنوشت نظام صنفی رسانه ها از هم اکنون مورد بحث فراوان است.

باسمه تعالی

پیش‌نویس قانون سازمان نظام رسانه‌ای جمهوری اسلامی ایران(ویرایش دوم)۶/۵/۹۳

فصل اول : کلیات (تعاریف، اهداف و وظایف)