درسومین کنفرانس اعضا در۱۱ دسامبر۱۹۷۷ درکیوتو ژاپن ،‌با تنظیم پروتکلی مقرر شد تاکشورهای صنعتی که تقریباً همان کشورهای ضمیمه I کنوانسیون است، به طورمتوسط به میزان ۲/۵ درصد ‌در دوره زمانی ۲۰۰۸ الی ۲۰۱۲ نسبت به سطح آلودگی ۱۹۹۰ ازمیزان آلودگی ها بکاهند. در این کنفرانس اعضا، حدود ۱۰ هزار نفر از هیات های نمایندگی، ناظران ‌و روزنامه نگاران شرکت داشتند ونتایج عمده آن عبارت ‌بودند از:

• هدفمندشدن کاهش گازهای گلخانه ای ‌بر مبنای‌ قانونی که ۳۹ کشور صنعتی آن راپذیرفتند.
• تعیین ابزارهای انعطاف پذیر مشتمل بر:
• تجارت آلودگی.
• اجرای مشترک.
• مکانیزم توسعه هوای پاک.

این پروتکل نه تنها به تعدادی معین از کشورهاجهت تصویب خود نیاز دارد(۵۵کشور)، بلکه همچنین کشورهایی که آن را تصویب کرده‌اند باید ۵۵ درصد مجموع گازهای گلخانه ای سال۱۹۹۰ را کاهش دهند. ‌بنابرین‏ نقش کشورهای توسعه یافته ازجمله امریکا دراجرای این پروتکل بسیار زیاد است، زیرا این کشور ۳۶ درصد از آلودگی دربین کشورهای صنعتی و۲۳ درصد از آلودگی درمقیاس جهانی را تولید می‌کند.

در این پروتکل شش نوع گاز PFC_S,SF6,HFC_S,N2O,CH4,CO2 ، به عنوان گازهای گلخانه ای در نظرگرفته شده اند ، که می بایستی حجم آن ها در دوره ۲۰۰۸ الی ۲۰۱۲ نسبت به سال۱۹۹۰ به طور متوسط تا ۲/۵ درصد کاهش یابند. کشورهای صنعتی نیز ملزم هستند که به طور مرتب میزان انتشار این گاز را گزارش کنند، ولی سایر کشورها تنها بایستی سه گاز CO2,CH4,N2O را گزارش دهند. تا۲۸ سپتامبر۲۰۰۱ تعداد ۸۴ کشور این پروتکل را امضا کردند، ولی تنها ۴۰ کشور آن را به تصویب مراجع قانونگذاری خود رسانده اند.

چهارمین کنفرانس اعضا(COP-4)

چهارمین اجلاس اعضای کنوانسیون محیط زیست سازمان ملل (UNFCCC) درتاریخ ۲ الی ۱۳ نوامبر سال ۱۹۹۸ در بوینوس آیرس آرژانتین تشکیل شد. در این کنفرانس بر روی مکانیزم های پروتکل کیوتو( تجارت آلودگی بین‌المللی-اجرای مشترک ومکانیزم های توسعه هوای پاک) بحث وتبادل نظر شد. کنفرانس برای پروتکل کیوتو برنامه اقدام بوینوس آیرس را تصویب کرد.

پنجمین کنفرانس اعضا(CPO-5)

پنجمین کنفرانس اعضای (CPO-5) کنوانسیون سازمان ملل درخصوص تغییرات آب وهوا دربن آلمان از ۲۵ اکتبر تا ۵ نوامبر۱۹۹۹ تشکیل شد.در این کنفرانس درباره اجرای برنامه بوینوس آیرس بحث وتبادل نظرشد.

ششمین کنفرانس اعضا(COP-6)

ششمین کنفرانس اعضا(COP-6) در نوامب سال ۲۰۰۰ در هلند برگزار شد که بدون هیچگونه نتیجه به کار خود پایان داد وقرار شد این اجلاس در جولای ۲۰۰۱ دوباره از سرگرفته شود.

ادامه ششمین کنفرانس اعضا(Resumed COP-6)

درتاریخ ۸ الی ۲۷ جولای ۲۰۰۱ ‌مجددا کنفرانس ششم اعضا دربن برگزار شد این کنفرانس توافقنامه بن را اعلام کرد که درباره چهار عامل عمده دربرنامه اجرای بوینوس آیرس بحث شده بود: ۱- مسائل مالی ۲-مکانیزم ها ۳- استفاده از زمین،تغییرات درآن وجنگل کاری ۴- پایبندی وتعهدات.

در کنفرانس بن یک هیات نمایندگی از امریکا شرکت کرده بود که در بحث های مربوطه مشارکت نکرد واعلام نمود که پروتکل کیوتو یک روش وسیاست مناسب نیست وبرای امریکا اجرای آن عملی نیست. در کنفرانس بن سه نوع تامین مالی جدید برای تغییرات آب وهوایی در نظر گرفته شد: ۱- صندوق مالی ویژه تغییرات آب وهوا ۲- صندوق مالی کشورهای کمتر توسعه یافته. ۳- صندوق مالی برای انطباق با پروتکل کیوتو.

در میان این ها صندوق مالی ویژه تغییرات آب وهوایی در ارتباط با کشورهای صادرکننده نفت قرار دارد. زیرا این کشورها را در متنوع سازی اقتصاد یاری می‌کند. حالی که توافقنامه بن نمایانگر ضعیف شدن تاثیرات پروتکل کیوتو است، ولی اعتقاد این است که با این مصالحه راه برای تصویب پروتکل توسط ‌سایر کشورها بیشتر فراهم می شود. این مصالحه شامل امکانات طبیعی جذب کربن ازجمله: زمین های کشاورزی وجنگل ها که دی اکسید کربن را جذب می‌کنند است وبنابراین عوامل فوق می‌توانند درسقف تعهد کشورها برای کاهش انتشار گازها تعدیل ایجاد کنند، برای مثال سهم کاهش امریکا در پروتکل کیوتو برابر ۷ درصد است که با این مصالحه به ۴ درصد می‌تواند کاهش یابد. این مصالحه موجب جلب نظر ژاپن، روسیه ، کانادا، استرالیا نیز شده است و در حقیقت با این مصالحه پروتکل کیوتو تجدید حیات یافته است. بایستی یادآوری کرد که این اقدام ومصالحه، فشار کمتر بر روی تقاضای انرژی به ویژه نفت رانیز به همراه خواهد داشت وبرای کشورهای صادرکننده نفت نسبت به پروتکل اولیه تا حدودی بهتر ارزیابی شده است.

هفتمین کنفرانس اعضا(COP-7)