الک مکنزی در کتاب مدیریت بهره ­وری از زمان کنترل را چنین تعریف می­ کند: کنترل زمان بدین معنا است ^[۳۶]که این خود شما هستید که مشکل دارید نه شخص دیگری. این به معنای آن است که باید با همه توان بکوشید تا عادات جا افتاده را ترک کنید این به معنای آن است که باید بر کشش­های منفی طبیعت انسانی چیره شوید.همچنین متخصصان دیگر که به طور اخص در زمینه مدیریت زمان مطالعه و پژوهش ‌می‌کنند عبارتند از : آلن بیکین، ماریون هاینس و پیترفر، است که مبانی نظری خویش را در کتاب­های « دام­های زمان » ، « چگونه زمان و زندگی خود را کنترل کنید» ، « اصول و فنون مدیریت زمان » ارائه کرده ­اند. آن­ها معتقدند که مهم­ترین و گرانبهاترین دارایی یک سازمان کارکنان آن هستند و گرانبهاترین دارایی یک انسان نیز زمان بسیار کوتاه است که در طول زندگی در اختیار دارد. ‌بنابرین‏ زمان جزء نادرترین منابعی است که چنانچه بدرستی مورد استفاده قرار گیرد، تغییرات و تحولات به موقع را در تمام ارکان سازمانی به وجود ‌می‌آورد. ( جوادی، ۱۳۸۸).

مدیریت زمان به فعالیت­هایی گفته می­ شود که به استفاده­ مؤثر از زمان دلالت دارد و تصور می­ شود که بارآوری را آسان و استرس را کم می­ کند. یک ویژگی مشترک در میان تعاریف مدیریت زمان، برنامه­ ریزی رفتار است. (کلاسنز^[۳۷]و همکاران ۲۰۰۷ ).

مدیریت زمان و مهارت‌های تحصیلی:

زمان منبعی حیاتی است که هرکسی به میزانی مساوی آن را دارد ولی به دلایل مختلفی نمی تواند به یک اندازه از آن اسنفاده کند. همه منابع انسانی و مادی که سازمان ها دارند می‌تواند در طی زمان افزایش یابند و یا تغییر یابند. با این وجود تنها دارایی که نمی تواند تغیر یابد یا ذخیره شود خود «زمان» است. رمز کسب موفقیت در زندگی مدیریت مؤثر این منبع است که هرکس اندازه ای مساوی از آن را دارد و پرداختن تأکید کافی بر برنامه ریزی آن است(اوروکو، تیکیسی و کانبور^[۳۸]،۲۰۰۷).

نگاهی دقیق تر بر تعریف مفهوم مدیریت نشان می‌دهد که در واقع مدیریت رهبری کردن است. بدین طریق مدیریت این زمان در همه حال جاری، قدرت فرد برای هدایت خود در اعمال خودش و دیگران و استفاده از زمان به صورتی موثرتر است. به عبارتی دیگر مدیریت زمان مترادف با روند انجام دادن کار و فعالیت بیشتر در یک مدت زمانی مشخص است(پِلیوان^[۳۹]، ۲۰۱۳).

این روند بر پایه هایی از تصمیمات گرفته شده در مدیریت و انتخاب آن ها بستگی دارد. فرایند مدیریت زمان در درجه اول در بر دارنده شناخت فرد از خود، آشنایی با ویژگی های شخصیتی خود، انجام تحلیل هایی بر مشکل استفاده از زمان و گردآوری داده های مربوط به آن، بررسی راه حل های جایگزین، انتخاب و اجرای یکی از این جایگزین ها است. (ایزاندوزن^[۴۰]،۲۰۱۰، به نقل از پِلیوان،۲۰۱۳) محیط رقابتی که امروزه در آن زندگی می‌کنیم، افراد را از همان زمان تحصیلات ابتدایی تشویق می‌کند که برنامه ریزی کنند و زمان را به صورت مؤثری مدیریت کنند. کارکرد بالایی که مورد لزوم شرایط رقابتی است سازمان ها و مدیران را وا می‌دارد تا از زمان به صورت مؤثر استفاده کنند و به صورت روشن و واضحی در جستجوی کنترل زمان باشند. به همین منوال در جریان تامین خدمات آموزشی این موضوع مورد توجه و بحث بوده است و در تحقیقات متعددی بر آن تأکید شده است و تلاش هایی برای تخمین و تحلیل نظریه های زمان و مدیریت زمان و رفتار دانشجویان و دانش آموزان در مؤسسات آموزشی به عمل آمده است. به طوری که مؤثر بودن مدیریت زمان بر موفقیت تحصیلی محصلین در تحقیقات مختلف مورد تأیید واقع شده است. برداشت کلی این است که دانشجویانی که دارای مهارت مدیریت زمان خوبی هستند، قادرند که زمان را حتی پس از فارغ التحصیل شدن نیز به خوبی مدیریت کنند و وارد زندگی حرفه ای شوند. در مطالعه ادبیات تشخیص داده شد که رفتارهای مثبت مدیریت زمان ، خودتنظیمی وموفقیت تحصیلی دانشجویان را افزایش می‌دهد در حالی که رفتارهای منفی در زمینه مدیریت زمان، موفقیت آکادمیک را کاهش می‌دهد. (بریتون و تیسر^[۴۱]،۱۹۹۱؛ موفو^[۴۲] و همکاران ، ۱۹۹۶؛تانروجن و ایسکان^[۴۳]،۲۰۰۹؛ به نقل از پِلیوان ، ۲۰۱۳).

دانش آموزان باید از ریتم فعالیت های روزانه خود آگاه باشند همچنین باید یاد بگیرند فعالیت های خود را با توجه به همه عوامل مؤثر بر عملکردشان سازماندهی کنند. با توجه به مدل کارول^[۴۴] ( یونسکو،۱۹۹۵؛ به نقل از ایندریکا، کازان و تورتا، ۲۰۱۱) زمان روان شناختی می‌تواند به شیوه ای سازنده و یا مخرب در انگیزش درونی عمل کند، (به واسطه حمایت و یا مهار فعالیت)، ‌بنابرین‏ طراحی یک جدول زمان بندی مناسب با توجه به اهداف تحصیلی برای دانش آموزان لازم است. تکامل باورها نسبت به سازماندهی زمان باعث ثبت سه توصیه متفاوت و مشخص در طی دهه های اخیر شده است: ۱-حفظ سوابق از طریق یادداشت ها و لیست ها ۲- تلاش برای نگاه به آینده از طریق شاخص، جداول و دستور کارها و در نهایت ۳- تعیین اولویت ها و برنامه ریزی با توجه به اهداف؛ در طی سال‌های متمادی در نظر گرفتن هر یک از این توصیه ها در موقعیت های شغلی و تحصیلی به معنای داشتن توانایی مدیریت زمان بوده است. این توانایی می‌تواند در هر سنی ایجاد شود و به بهبود عملکرد منجر گردد(ایندریکا و همکاران، ۲۰۱۱).

استفاده مؤثر و اثربخش از زمان ضرورتی اجتناب ناپذیر برای موفقیت در عرصه کار و زندگی است. مدیریت زمان شامل مجموعه‌ای از مهارت‌ها برای کنترل کردن و استفاده بهتر از زمان است. کتب ما که امروزه شاهد تدریس آن در مراکز آموزشی هستیم چندان اثر و نشانی از مباحث و مهارت‌های مدیریت زمان یافت نمی‌شود. مؤسسه‌‌ها و دستگاه های تحقیقاتی هم اثر خاصی در رابطه با مدیریت بر زمان به صورت محدود ارائه کرده‌اند. در آموزش‌های کوتاه مدت مدیران یا حتی کارگزاران هم ردپایی از مدیریت برزمان دیده نمی شود.

ساگاریادر تحقیقی که در زمینه مهارت‌های مدیران مرد و زن انجام داد ‌به این نتیجه رسید که مدیران مرد در مهارت‌های برنامه ریزی و مدیریت مالی از زنان مدیر برتر بودند. (ساگاریا^[۴۵]، ۱۹۸۵).

ناصر جواهری زاده در رساله دکترای خود، پژوهشی تحت عنوان ارائه ی الگویی جهت استفاده ی بهینه مدیران مدارس راهنمایی از مدیریت زمان انجام داده پاسخ‌هایی به شرح زیر به دست آورده است:
۱-مدیریت زمان در نظام آموزش و پرورش فعلی دوره ی راهنمایی دارای چهارچوب و الگوی خاصی نیست و برنامه مدون و مشخص جهت آموزش آن یا استفاده از آن فعلا‌ً در نظام آموزشی کشور وجود ندارد.
۲-توصیه های بسیار ابتدایی و غیر مستقیم فعلی مدیریت زمان نیز در عمل مورد استفاده مدیران مدارس راهنمایی قرار نمی‌گیرد.

۳-ویژگیهایی همچون، عدم برنامه ریزی، عدم نظم شخصی، تفویض اختیار نامؤثر، وقفه‌های تلفنی، جلسات، مسؤلیت بیش از حد، ضعف در نه گفتن، عدم صداقت با خود، گزارشات، ملا‌قات‌های برنامه‌ریزی نشده، بحران‌ها، معاشرت‌های دوستانه، ارتباطات نامؤثر، کاغذ بازی، ضعف اطلا‌عات و کارکنان فاقد صلا‌حیت از عوامل عمده اتلا‌ف وقت مدیران به حساب می‌آید..