۲-۴-۱-۲-محافظه کاری و قراردادهای پاداش اجرایی^[۵۴]

محافظه کاری به منظور اعمال محدودیت بر توزیع خالص دارایی ها، همچنین معیارهای سود حسابداری استفاده شده در قراردادها به کار می رود و پاداش مدیریت را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اغلب مدیران نسبت به سایر ‌گروه‌های مرتبط با شرکت، اطلاعات بیشتری دارند. برای مثال، احتمالاً مدیراطلاعات بهتری درباره جریانات نقدی آتی حاصل از توسعه محصول جدید نسبت به سهام‌داران، حسابرس، یا هیئت مدیره دارد. در نبود الزام به تأییدپذیری، مدیر می‌تواند برآوردهای جریانات نقدی آتی را به منظور ارائه بهتر دستکاری کند، که به پرداخت های بزرگ به عنوان طرح های پاداش بر اساس سود منتهی شده و احتمالاً منجر به سرمایه گذاری هایی با خالص ارزش فعلی منفی توسط شرکت می‌گردد.

حق تصدی وتعهد محدود مدیر، نقش مهمی را در تأییدپذیری نامتقارن محافظه کاری ایفا می‌کند. برگشت پرداخت های مربوط به پاداش مازاد و جبران سرمایه گذاری اضافی مشکل است، چرا که مدیر شرکت را قبل از اینکه جریان های نقدی تحقق ‌پیداکند، ترک می کند.با فرض عدم توانایی در رسیدگی ‌به این برآوردها، تشخیص تقلب یا تمایز آن از نتایج نامطلوبی که به طور اتفاقی رخ می‌دهند، مشکل اس. ضمن اینکه احتمالاً بدون یک قضاوت دادگاهی، بازگشت پرداخت های مازاد و پاداش ها غیر ممکن است. حتی در صورتی کشف قانونی یک تقلب وجبران خسارت ها، عموماً پرداخت های مازاد صورت گرفته، کاملاً غیربرگشت هستند. توجه داشته باشیم که بهای تمام شده(زیان) پروژه هایی که خاص ارزش فعلی منفی دارند از مجموع چیزی که مدیر دریافت می‌کند، بیشتر است. به علاوه، ‌در مورد اشخاصی که تعهد قانونی محدود دارند، بهای تمام شده کلی اقدامات می‌تواند بزرگتر از ثروت شخص باشد و از لحاظ اجتماعی قابل پذیرش نیست که جرایم بی نهایت بالای مثل مرگ یا شکنجه به مدیریت تحمیل کنیم.

مسأله پاداش مبتنی بر سود، ماهیتاً شبیه مسأله سود نقدی است. طبق مسأله سود نقدی، در صورتی که محدودیت های اعمال شده بر سود نقدی، استفاده از سود محافظه کارانه را تحمیل نکنند، سهام‌داران ممکن است سودهای نقدی را دریافت نایند که برای بستانکاران، خالص دارایی هایی کمتر از ارزش اسمی بدهی آن ها باقی گذارد، وهمچنین شرکت را با یک عدم توانایی در پرداخت مازاد به خاطر تعهد محدود سهام‌داران مواجه کند. ‌در مورد پاداش انگیزشی، بدون معیاره تأییدپذیراز سود،مدیر دریافت های بیش از اندازه ای خواهد داشت که حتی با لحاظ کردن ارزش افزوده ایجادشده توسط مدیر، برای سهام‌داران ارزش کمتری باقی می‌گذارد و سهام‌داران به علت تعهد محدود قادر به پوشش پیش پرداخت مدیر نیستند. محاسبه محافظه کارانه سود محرک های تا حدی به موقع فراهم می آورد، وپاداش های معوق به ازای جریان های نقدی اتی غیر قابل رسیدگی جاری نصیب مدیران می شود، همان‌ طور که در بعضی از طرح های پاداش، مدیران بر اساس سود بعد از بازنشستگی پاداش به دست می آورند.

۲-۴-۱-۳- محافظه کاری وحاکمیت شرکتی

تأییدپذیری نامتارن همچنین می‌تواند ناشی از دلایل مربوط به قرارداد استخدام یا حاکمیت شرکتی باشد. مدیران به نظور اجتناب از اخراج قبل از آنکه حق تصدی شان به پایان برسد ، برای پنهان کردن زیان ها انگیزه دارند. پذیرش زیان ها و یا پروژه های با خالص ارزش فعلی منفی، می‌تواند سهام‌داران را به سمت برکنارکردن مدیر سوق دهد. قابلیت رسیدگی نامتقارن، شناسایی زیان ها را تحریک می‌کند و برای هیئت مدیره وسهامداران علامتی است برای بررسی دلایل این زیان ها. چنین بررسی هیی می‌تواند منجر به کنارگذاری مدیر وحذف پروژه هایی گردد، که فعلاً ارزش فعلی خالص منفی دارند. از طرف دیگر، مدیران برای فراهم کردن اطلاعاتی ‌در مورد پروژه هایی انگیزه دارند، که خالص ارزش فعلی آن ها مثبت باشد.

بحث های قراردادی برای حسابداری محافظه کارانه قابل انتساب به اکثر ماربرهای حسابداری درون شرکتی، شامل معیارهای عملکرد مدیریتی برای واحدهای فرعی شرکت، مثل مراکز سود می‌باشد. در این موارد افراد مسئول، اطلاعات نامتقارن، پرداخت های نامتقارن، و تعهد محدود دارند.

چرا در شکل افراطی محافظه کاری- عدم پیش‌بینی هیچ سودی تا زمانی که مقدار بهینه برای اهداف قراردادی دریافت نشده باشد- وجود ندارد؟ همان‌ طور که خاطر نشان شد، دلیل آن هزینه ای است که از به موقع نبودن ناشی می شود. شناسایی همراه با تأخیر سودهای تأییدپذیر، هم برای اهداف پداش و هم سود نقدی هزینه بر هستند. به کارگیری الزام تأییدپذیری، پاداش به موقع تر را نسبت به محافظه کاری افراطی مجاز می شمارد و سرمایه گذاری های مازاد در شرکت را کاهش می‌دهد، که این سرمایه گذاری ها ناشی از میثاق های سود نقدی محدود کننده هستند. الزامات تأییدپذری نامتقارن از هزینه های نامتقارن پرداخت مازاد در مقابل پرداخت کمتر به سهام‌داران و مدیران به علت تعهد محدود آن ها ناشی می شود.

خلاصه دلایل قراردادی تقاضا برای محافظه کاری

در بدهی، پاداش، وسایر دلایل قراردادی، محافظه کاری تقریباً به صورت طبیعی به عنوان یک مکانیزم قراردادی کارا ظهور می‌کند، چرا که آن برای معیارهای عملکردی قراردادها بهینه است، تا از این طریق استانداردهای تأییدپذیری سخت تری برای سودها در مقایسه با زیان ها داشته باشد. آنچنان که گفته شد، عدم تقارن در استانداردها منجر به تأخیر بیشتر در شناسایی سودها نسبت به شناسایی زیان ها می شود. در نتیجه خالص دارایی ها و سودها ی انباشته در هر نقطه از زمان احتمالاً کمتر از میزان واقعی ارائه می شود که این موضوع، احتمال توزیع هایی که قراردادها را نقض کند و ارزش شرکت را کاهش دهد، پایین می آورد.

۲-۴-۲- دلیل حقوقی تقاضا برای محافظه کاری

دعاوی حقوقی متأثر از قوانین اوراق بهدار محافظه کاری را تقویت می‌کند، زیرا احتمال وجود دعوی حقوقی زمانی بیشتراست که سود و خالص دارایی ها ارائه بیش از واقع شده باشند، نه ارائه کمتر از واقع. نتایج تحقیقی حاکی از این است که خریداران اوراق بهادار ۱۳ برابر فروشندگان این اوراق، بر لیه حسابرسان اقامه دعوی نموده اند. از آنجا که هزینه های دعوی حقوقی مورد انتظار ناشی از ارائه بیش از واقع بیشتر از ارائه کمتر از واقع است، مدیران و حسابرسان برای گزارش ارزش های محافظه کارانه برای سود و خالص دارایی ها انگیزه دارند.

۲-۴-۳- دلیل مالیاتی تقاضا برای محافظه کاری