با توجه به اینکه انسان موجودی اجتماعی و نیازمند برقراری ارتباط با دیگران است به گونه ای که بسیاری از نیازهای متعالی و شکوفایی استعدادها و خلاقیت هایش از طریق تعامل بین فردی^[۶۰]و ارتباطات اجتماعی^[۶۱] ارضا شده و به فعل در می‌آید (بیابانگرد، ۱۳۷۴). لزوم فراگیری آموزش های منتهی به ارتقای مهارت های اجتماعی^[۶۲] ، پر اهمیت جلوه می کند و از طرفی، لازمه ی برقراری ارتباط اجتماعی، قرار گرفتن در میان جامعه و افراد آن می‌باشد، واضح است اضطراب اجتماعی^[۶۳] که به ترس آشکار و پیوسته از موقعیت های اجتماعی یا عملکردی اشاره دارد و از این باور فرد ناشی می شود که در این موقعیت ها به طرز خجالت آور یا تحقیرآمیزی ^[۶۴]عمل خواهد کرد، باعث عدم یا کاهش حضور فرد در میان افراد جامعه می‌گردد که این موضوع نیز راهکارهای آموزشی را در راستای کاهش اضطراب اجتماعی در افراد طلب می کند. لازم به ذکر است که افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی به طور معمول از موقعیت های ترس آور پرهیز می‌کنند و به ندرت خود را مجبور به تحمل موقعیت اجتماعی یا عملکردی می نمایند و چنانچه با این موقعیت ها رو به رو شوند دچار اضطراب، شدیدی خواهند شد (رینگولد^[۶۵] و همکاران،۲۰۰۳).

پژوهش ها نشان داده‌اند که آموزش ابراز وجود می‌تواند بر مشکلاتی که دارای جنبه‌های شناختی و رفتاری همانند اضطراب، افسردگی، هراس های اجتماعی و افزایش تعاملات اجتماعی هستند، اثر گذار باشد (چارلز و استوارت^[۶۶]،۱۹۹۱، ص ۱۷۳، ارلیجز^[۶۷]، ۲۰۰۵).

روان شناسان اجتماعی اعتقاد دارند اضطراب که عاملی مخرب و نابودکننده است، از طریق یادگیری و الگوبرداری آموخته می شود و می‌تواند باعث کاهش رضایت از زندگی افراد باشد. اضطراب اجتماعی به اضطراب یا تجربه هراس که در موقعیت های میان فردی یا عملکردی ایجاد می شود، اطلاق می شود. افراد دارای اضطراب اجتماعی بالا از ارزیابی منفی دیگران نسبت به خود و یا انجام عملی که باعث شرمندگی شود، بیمناک اند. تحقیقات حاکی از آن هستند که اضطراب اجتماعی با گرایش به اختصاص توجه به اطلاعات تهدید آمیز اجتماعی، از جمله اضطراب مرتبط با احساسات و رفتارها و نشانه های عدم رضایت از دیگران همراه است. تئوری های شناختی در زمینه اضطراب حاکی از آن هستند که توجه انتخابی به تهدیدها، اضطراب را شدیدتر کرده و قضاوت در زمینه رویدادهای اجتماعی را به انحراف می کشاند ) تایلر، بومیا و آمیر^[۶۸]، ۲۰۱۰ ).

هراس اجتماعی یا اضطراب اجتماعی یکی از اختلالات اضطرابی است و با ترس بارز و پایدار از یک یا چند موقعیت یا عملکرد اجتماعی مشخص می شود که در آن شخص یا با افراد نا آشنا و غریبه مواجه است یا ممکن است مورد کنجکاوی آن ها قرار گیرد. در چنین موقعیت هایی شخص می ترسد به گونه ای رفتار کند که موجب تحقیر و شرمندگی خود گردد )انجمن روانپزشکی آمریکا^[۶۹]، ۱۹۹۴ ).

برای برخی از افراد تنها بخش کوچکی از موقعیت های اجرایی از قبیل نوشتن یا صحبت کردن در جمع برای گروهی از شنوندگان ترس آور است، در حالی که برخی دیگر از دامنه گسترده ای از عملکرد های عمومی یا موقعیت های تعامل اجتماعی می ترسند و طبیعی است که در هر کدام از موارد فوق، » اضطراب اجتماع « هنگامی به عنوان تشخیص مطرح می‌گردد که این گونه ترسها به طور معنی داری با عملکرد شغلی، تحصیلی یا اجتماعی فرد تداخل پیدا کند )استوار، خیر و لطیفیان، ۱۳۸۵ ). کلاین^[۷۰] ( ۲۰۰۰ ) و زیگلر^[۷۱] (۲۰۰۵ ) نیز معتقدند، گاهی اوقات توانایی ها بر اساس نشانه ها و علائم فیزیولوژیکی مورد قضاوت قرار می گیرند. این نشانه ها دربرگیرنده علائم جسمانی مانند اضطراب و تنش هستند که افراد در موقعیت های گوناگون آن ها را تجربه کرده و به طریقی متفاوت مورد تفسیر قرار می‌دهند. برای مثال، حضور در موقعیت های اجتماعی، برای بعضی اشخاص بروز این نشانه ها را به دنبال دارد و باعث می شود که وجود اضطراب را در خود نشانه ناتوانی و ضعف تلقی کنند و انتظار موفقیت در آ ن ها کاهش یابد، ‌بنابرین‏ در موقعیت های اجتماعی به خوبی عمل نمی کنند. مفهوم اضطراب اجتماعی یکی از اسم هایی است که برای ارجاع ‌به این پیامد و پدیده شناختی- احساسی- رفتاری مورد استفاده قرار گرفته است .گودینا^[۷۲] و هربرت ( ۲۰۰۶ ) معتقدند که اضطراب اجتماعی یک حالت هیجانی است و به دنبال ارزیابی اطلاعات درباره رویداد تهدید کننده یا ادراک توانایی شخص برای رویارویی با آن پدید می‌آید.

کولز و تیورک، هیمبرگ، فرسکو^[۷۳] (۲۰۰۱) هورلی، ویلیامز، گانزالوز و گوردون^[۷۴] (۲۰۰۴ ) منسل و کلارک^[۷۵] ( ۱۹۹۹) ، اخیراًً ویکز، هیمبرگ، رودباوت^[۷۶] ( ۲۰۰۸ ) ویکز ، هیمبرگ، رودباوت و نورتون^[۷۷] (۲۰۰۸) در پژوهش های خود، ترس از ارزیابی منفی توسط دیگران را در تشدید اضطراب اجتماعی در افراد مهم یافته اند، که باعث می شود آن ها از حضور در بعضی موقعیت ها اجتناب کنند.

ارس^[۷۸] و همکاران ( ۲۰۱۰ ) بیان کردند که اضطراب اجتماعی در کودکی و نوجوانی با مشکلاتی در ابعاد شناختی و عاطفی در سازگاری اجتماعی همراه است. تعداد زیادی از نوجوانان مضطرب اجتماعی مشکلات سازگاری را در زندگی تحصیلی خود تجربه می‌کنند که شامل عدم پیشرفت تحصیلی در مدرسه، مشکلات مربوط به روابط با همسالان، سوء مصرف مواد مخدر و اختلالات خلقی می‌شوند. (بیدل و ترنر^[۷۹]، ۲۰۰۷ ؛ به نقل از خواجه و همکاران، ۱۳۹۰).

واقعیت مورد قبول همگان این است که زندگی انسان از بدو ولادت در میان افراد دیگر آغاز می شود و از همان ابتدای حیات با آن ها ارتباط برقرار می‌کند. همین ارتباط به شکل گیری رفتار او می‌ انجامد..