از آنجایی که حبس خانگی نهادی تازه تأسیس در کشور عزیزمان محسوب می شود ‌بنابرین‏ زیر ساخت های مربوط به آن نیز هنوز به حد متعالی خود نرسیده است و هنوز نیازمند فعّالیت و سرمایه گذاری فراوانی است تا امکان بهره کشی از آن به دست آید.

۱-تقنین و فرهنگ سازی : در ابتدا نخستین قدم ، ابلاغ آثار مفید این سیستم به قضات ، جامعه حقوقی و عموم جامعه است. باید با بیان اثرات مثبت آن و تبیین حدود و ثغور این شیوه نوین، افکار عمومی جامعه را به سمت استفاده از آن سوق داد. باید از قضات خواست تا ‌در مورد افرادی چون اطفال و نوجوانان، مجرمین جرایم کم اهمیّت و یا غیر عمد و مواردی از این دست در صورت جمع بودن سایر شرایط و امکانات و در صورت صلاحدید خود به جای حکم حبس در زندان اقدام به صدور حکم حبس خانگی نمایند.

۲-فراهم سازی امکانات مورد نیاز جهت نظارت: باید امکانات لازم را نیز جهت نظارت بر فرد محکوم فراهم نمود. به طور مثال ما نیازمند به مأمورین مراقبتی خواهیم بود که همچون مورد آزادی مشروط بر رفتار ها و رفت و آمد های فرد نظارت داشته باشد و مانع لغزش در فرد شوند. جز این امروزه در دنیا ، در کشور های که از حبس خانگی استفاده می‌کنند از شیوه های نظارت الکترونیکی سود می‌برند و با کمک دستبندی که به دست فرد می بندند و یا سیستم هایی که به تلفن منزل وی نصب می شود از عدم خروج فرد از محدوده تعیین شده اطمینان حاصل نمایند. ما نیز نیازمند این اقدامات هستیم. هم باید سیستم های الکترونیکی لازم را مهیّا سازیم و هم مراکزی برای پیگیری اطلاعات به دست آمده از آن ها ایجاد نماییم.

۳-تهیّه محل سکونت مناسب: باید ‌به این نکته نیز توجّه داشت که حتّی با وجود جمع شرایط پیش گفته شده زمانی امکان استفاده از این نوع حبس حاصل می شود که فرد دارای مسکن مناسب برای اجرای جبس باشد و اگر فرد فاقد مسکن باشد و افراد اجاره نشینی که مدّت کمی تا پایان مدّت اجاره شان مانده است یا مواردی که صاحب خانه به هر دلیلی موافق اجرای آن نباشد، مشکلی بر سر راه ما پیش خواهد آمد و نمی توان به راحتی از این نهاد استفاده کرد.گر چه الزامی برای اعمال این مجازات در محّل دقیق سکونت محکوم وجود ندارد اما باید محّل مناسب دیگری تدارک دید که شرایط کافی را داشته باشد و با وجود شرایط نه چندان مساعد مسکن در کشور ما ، دستیابی ‌به این هدف سخت خواهد بود.

گفتار دوم : حبس خانگی در آمریکا

حبس خانگی^[۱۶] در آمریکا به دلیل آثار مثبتی که به دنبال داشته است به شدّت مورد توجّه قرار گرفته است و روز به روز نیز در حال گسترش است و حتّی افراد محبوس را به در خواست برای حبس خانگی و فراهم ساختن شرایط مورد نیاز برای خود دعوت می نمایند. این شیوه در آمریکا به چند شکل به چشم می‌خورد و نتایجی را هم به دنبال دارد که ذیلاً به آن ها می پردازیم.

بند اوّل : تعریف حبس خانگی در حقوق کیفری آمریکا

برطبق حقوق آمریکا ، حبس خانگی به سازو کارهایی گفته می شود که عبارت است از ملزم ساختن فرد به اقامت در محّل سکونت خود برای تمام و یا بخشی از طول یک روز. این مجازات می‌تواند هم به شکل یک تنبیه خاص و مستقل و هم به عنوان یکی از شروط آزادی پیش از موعد یعنی در زمان آزادی مشروط و یا تعلیق مجازات باشد^[۱۷].

بند دوّم : تاریخچه حبس خانگی

از اواخر دهه ۱۹۵۰ در آمریکا کم کم روش هایی به وجود آمد که در آن افراد را زود تر از موعد مقرر آزاد می‌کردند و آن ها را به محل دیگری که به آن خانه های نیمه راهی^[۱۸] می‌گویند ، می فرستادند. در این روش هم از جمعیّت زندانها کاسته می شد و هم فرد قبل از آزادی کامل در شرایطی قرار می گرفت که سبب تسهیل در باز اجتماعی شدن وی می گردید.^[۱۹] این مراکز دو هدف عمده را دنبال می نمایند، یکی تنبیه مجرمین به عادت و بعضی از ناقض شروط آزادی مشروط و تعلیق مجازات و دیگری کمک به بازاجتماعی شدن و انتقال مجرمینی که اواخر مدّت محکومیّت خود را سپری می نمایند. ^[۲۰] البته هنوز هم این مراکز در آمریکا وجود دارند امّا با تغییرات بسیاری مواجه شده اند.

حبس خانگی از سال ۱۹۸۰ به شکوفایی بیشتری رسید و با ظهور نظارت الکترونیکی که سبب کاهش چشمگیر هزینه های دولت می شد بر تعداد موارد توسل به آن افزوده شد. ایالت فلوریدا سردمدار استفاده از بازداشت خانگی بود و همچنان نیز بیشترین موارد مربوط ‌به این ایالت می‌باشد.^[۲۱]

بند سوّم : حبس خانگی در قوانین فعلی

امروزه در کشور آمریکا حبس خانگی شیوه ای است که به عنوان یک راه حل جایگزین، اجازه می‌دهد تا مجرمین کم خطر دوران حبس خود را در خانه سپری نمایند و فضای بیشتر و امکانات بهتری را برای مجرمین خطر ناک تر که باید در زندان باشند ایجاد کنند. امروزه از این روش برای مجازات نوجوانان نیز بسیار استفاده می شود و سعی شده تا حدالامکان به جای فرستادن آن ها به زندان به حبس در خانه هاشان محکوم نمایند.^[۲۲]

در قانون فدرال به مقوله حبس خانگی اشاره شده است و معمولاً این روش در کنار مجازات حبس استفاده می شود و سبب کوتاه تر شدن مدّت حبس می‌گردد . قانون فدرال اعلام می‌دارد که فرد ممکن است در صورت داشتن شرایط لازم و مقرر و زمانی که ده درصد از مدّت زمان حبس وی و یا شش ماه از آن باقی مانده باشددر حبس خانگی قرار بگیرد.^[۲۳]

بند چهارم : اشکال حبس خانگی

حبس خانگی ممکن است به صورت بیست و چهار ساعته باشد. یعنی فرد در تمام طول روز باید در منزل خود بماند و حق خروج ندارد.امّا اشکال خفیف تری نیز وجود دارد که به شکل عدم امکان خروج از منزل در ساعات غیر کاری یا منع رفت و آمد در طول شب^[۲۴] به مورد اجرا گذاشته می‌شوند. همچنین ممکن است از نظارت الکترونیکی بهره جویند. دستگاهی به دست یا پای مجرم بسته شود تا از این طریق مأمور مراقبت از مکان هایی که فرد محکوم می رود آگاهی یابدو یا دستگاهی را در منزل فرد قرار دهند تا از طریق آن و با کمک امواج رادیویی از حضور او در منزل مطمئن گردند. اما ممکن است نیازی ‌به این موارد نباشد و تنها هر از چند گاهی مأمور به منزل وی برود و وضعیّتش را بررسی نماید. البتّه در موارد پیش گفته شده نیز مأمور موظف است مرتباً و به شکل دوره ای به منزل افراد سر کشی نماید.^[۲۵] البتّه تجربه نشان داده است که اگر در کنار حبس خانگی از روش های مراقبتی غیر از نظارت الکترونیکی همچون نظارت اجتماعی استفاده شود، می‌توانیم نتیجه بهتری داشته باشیم.^[۲۶]

بند پنجم : شکل رایج حبس خانگی در قوانین فدرال

در سیستم فدرال منع رفت و آمد شبانه رایج ترین شکل این نوع حبس محسوب می شود و بیشتر هم بر افرادی که به واسطه آزادی مشروط از زندان خارج شده اند و یا اینکه اجرای مجازاتشان معلّق شده است اعمال می‌گردد. در واقع حبس خانگی در آمریکا و به ویژه در سیستم فدرال به عنوان یکی از شروط آزادی مشروط و یا تعلیق مجازات محسوب می شود و امروزه کمتر به عنوان جایگزینی مجزا استفاده می‌گردد.از سال ۱۹۸۶ به بعد با همکاری اداره کل زندان ها، کمیته آزادی مشروط و سیستم فدرال تعلیق مجازات افراد آزاد شده بهره ور از آزادی مشروط و تعلیق باید در شصت روز پایانی، مقررات منع عبور و مرور شبانه را رعایت کنند. ^[۲۷]

بند ششم : موارد ممنوعیّت استفاده از حبس خانگی