در جنگ، زنان باز هم نیاز به آزمایشHIV/AIDS، مشاوره و درمان دارند اما این دسترسی برای بیشترمردم در کشورهای در‌حال توسعه حتی در زمان صلح وجود ندارد. باوجود ‌این، آزمایش و مشاوره به تنهایی به زنان اجازه نمی‌دهد تصمیم بگیرند، اگرچه هیچ جایگزینی برای شیر‌مادر وجود نداشته‌باشد.

در طول جنگ مسلحانه، سلامتی مادران مبتلا به‌HIV مثبت به ندرت به طور‌کافی مورد توجه قرار می‌گیرد. توجه بارز روی محافظت نوزادان از عفونت، نیازهای بهداشتی مادران مبتلا به HIV مثبت را تحت‌الشعاع قرار داده‌است. واکنش‌ها نسبت‌HIV در جنگ، باید برای زنان دسترسی به داروهای مناسب، حمایت غذایی و سایر مراقبت‌ها و درمان قبل، در طول و بعد از حاملگی را فراهم‌کند.

در توصیف گسترش‌HIV برای کودکان اصطلاح پزشکی «انتقال عمودی» در میان مردم «انتقال مادر به بچه» نامیده می‌شود. این اصطلاح به طور‌مستقیم یا غیرمستقیم مادر را مقصر می‌داند. واقعیت این است که بسیاری از مادران مبتلا به‌HIV مثبت ندانسته توسط والدینشان مبتلا شده‌اند و بسیاری دیگر در‌نتیجه تجاوز‌جنسی و سوء‌استفاده در جنگ مبتلا شده‌اند و رها شده‌اند تا با درگیری‌های ویران‌کننده هم برای خودشان و هم برای کودکانشان روبرو شوند.

علت تشدید احتمال خطر برای زنان ‌به این معنا است که میزان انتقال‌HIV از مردان به زنان در مقایسه با انتقال از زنان به مردان چهار‌برابر بیشتر می‌باشد.^۱۰۵ علاوه بر‌این در بیشتر فرهنگ‌ها قدرت محدود زنان برای مذاکره کردن درباره فعالیت جنسی توسط جنگ بیشتر به خطر می‌افتد. آن ها نمی‌توانند ‌در مورد مسائل جنسی صحبت کنند چه برسد به اینکه در‌ مورد استفاده از کاندوم بحث کنند و سکوت تحمیلی آن ها به بهای وحشتناکی تمام می‌شود.

۲٫۱٫۲٫ تجهیزات و اطلاعات در مهار ایدز

وقتی مدارس به وظایف خود عمل می‌کنند، آن ها می‌توانند به عنوان مراکز آموزش اجتماعی خدمت کنند. در بعضی کشورها سیستم‌های آموزشی متوقف می‌شوند به‌خاطر اینکه معلم‌ها و مدیران به علت ایدز یا جنگ مرده‌اند. در سال ۱۹۹۹، ۵۱۰۰۰ بچه اتیوپیایی معلم‌هایشان را به‌خاطر ایدز از دست دادند. مدرسه باید تبدیل به پناهگاه امن برای مراقبت‌های عمومی، آموزش و حمایت شود.^۱۰۶

با آموزش دادن افراد جوان ‌در مورد پیشگیری و درمان، مدارس می‌توانند به آن ها اجازه بدهند تا به خانواده‌هایشان و جامعه کمک کنند. آموزش در موقعیت‌های اضطراری باید شامل برنامه های تغذیه مبتنی بر فراهم کردن دو وعده غذا در روز برای کودکان باشد و اطمینان دهد که تغذیه و بهداشت، قسمت‌های لازم آموزش مهارت‌های زندگی می‌باشد. فراهم کردن این به عنوان یک قسمتی از برنامه آموزشی منظم احتمال حمایت بهتر برای کودکان یتیم به‌علت HIV/AIDS را فراهم می‌کند در حالی که کمک کردن مانع از آبروریزی بیشتر آن ها می‌شود.

بسیاری از خانواده های فقیر، مخصوصاً کسانی که به HIV/AIDS مبتلا می‌باشند، به‌سادگی نمی‌توانند کودکانشان را به مدرسه بفرستند. در طول جنگ آن ها از نظر امکانات مالی بیشتر در تنگنا می‌مانند. به عنوان یک اولویت ضروری دولت‌ها باید به تعهداتشان عمل کنند. در اجلاس حقوق کودکان شروع شد و در اجلاس سران جهانی سال ۱۹۹۰ برای کودکان ارتقا یافت و در آوریل سال ۲۰۰۰ در گردهمایی آموزشی جهان در داکار^۱۰۷ دوباره اعلام شد به منظور اینکه حقوق هر بچه را برای تحصیلات ابتدایی اجباری در زمان صلح یا در طول جنگ فراهم کنند.

علی‌رغم تأثیر نابود‌کننده HIV/AIDS یک پیام مثبتی وجود‌دارد و آن این است که HIV/AIDS قابل پیشگیری می‌باشد. سرمایه‌گذاری در پیشگیری توسط دولت‌ها و اهدا‌کننده های بین‌المللی می‌تواند زندگی میلیون‌ها بچه را نجات دهد. آگاهی ملی و برنامه های پیشگیری می‌تواند در تغییر دوره بیماری همه‌جاگیر موفقیت‌آمیز باشد.

تعداد کمی از دولت‌ها، تجهیزات اجتماعی را در مرکز طرح‌های ملی خودشان برای مواجه‌شدن با بیماری همه‌جاگیر قرار داده‌اند.^۱۰۸ اما به طور کلی واکنش به بحران‌HIV تعهدات موردنیاز را برآورده نکرده است مخصوصاً در موقعیت‌های جنگ وقتی اقدامات ملی مؤثر می‌تواند یک نقش مهم‌تر را بازی کند، جایی که سیستم‌های آموزشی و بهداشتی متوقف شده‌اند همه تلاش‌ها باید به منظور فراهم کردن اطلاعات مربوط بهHIV و خدمات بهداشتی به عنوان یک قسمت لازم از کمک‌های ضروری انجام شود.

تجربه در برزیل، تایلند، سنگال، اوگاندا نشان داده است که چطور حمایت فعال مدیران سیاسی در حمایت از تجهیزات اجتماعی گسترده در کشورهای گرفتار HIV/AIDS ضروری می‌باشد. در اواخر دهه ۱۹۸۰ علی‌رغم منابع مالی محدود دولت اوگاندا همراه با NGOs طی یک اقدام عمومی، جنگ علیه گسترش ایدز را آغاز ‌کرده‌است در سال ۱۹۹۶ اوگاندا با تأکید بر تعهد سیاسی دنباله دار برای این تلاش، هیئت دولت اوگاندا یک بیانیه عمومی ‌در مورد ایدز تصویب کرد. به طور کلی، این تلاش‌ها منجر به کاهش در میزان شیوع HIV در پیمان شرکت‌کنندگان از تولد از سطح ۳۱% در سال ۱۹۹۰ تا ۱۴% در سال ۱۹۹۸ شد. اما همان موفقیت در میان سربازهای نظامی اوگاندا آشکار نبود جایی که شیوع HIV از ۱۶% در سال ۱۹۹۲ تا ۲۷% در سال ۱۹۹۶ افزایش یافت. ^۱۰۹ واضح نیست که آیا این مسئله حاکی از این است که اقدامات دولتی با جوانان در جامعه اوگاندا به طور کلی یا به طور‌خاص در داخل جمعیت نظامی موفقیت کمتری داشته است یا خیر؟

در کشورهای در‌حال جنگ، اقدامات اطلاعاتی باید استفاده از رهنمون‌های‌UN‌AIDS/‌WHO/‌UNHCR‌را برای دخالت HIV در موقعیت‌های ضروری ممکن سازد. این رهنمون‌های سال ۱۹۹۶ باید برای دادن توجه بیشتر به پیشگیری، مراقبت و مسئله درمان برای کودکان به‌روز شود. نظام‌نامه سال ۱۹۹۹ UNHCR یعنی بهداشت تولیدمثل در موقعیت پناهنده راهنمایی ‌در مورد مسئله‌HIV/AIDS‌در موقعیت های ضروری را فراهم می‌کند و باید به عنوان یک قسمت از اقدامات اطلاعاتی مورد استفاده قرار گیرد. اقدامات اطلاعاتی باید به طور بارزی در طرح‌های ملی و محلی جامعه نشان داده شوند تا با عفونت‌های HIV از طریق بهداشت، آموزش و سایر سیستم‌ها مبارزه کنند.

۳٫۱٫۲٫کمک‌های فوری در درمان ایدز

کمک‌های فوری که تصور می‌شود موقت باشد، می‌تواند سال‌ها طول بکشد و مکانیسم‌های مقابله‌ای افراد را برای نقطه شکست، گسترش دهد. در چنین شرایطی کاهش میزان انتقال HIV به ادغام آگاهی و برنامه های پیشگیری در همه‌جنبه‌های کمک فوری بستگی دارد. علاوه بر‌این واکنش‌های بشردوستانه باید شامل مشاوره محرمانه و داوطلبانه رایگان و آزمایش و فراهم سازی لوازم پزشکی باشد تا با عفونت‌های سریع که همراه با HIV/AIDS‌می‌باشد‌ به خصوص بیماری سل مبارزه کنند.